Φτάσαμε στην Ελλάδα να θεωρούμε κάποιον κεντρώωο, όταν ασπάζεται μέρος των δεξιών θέσεων και μέρος των αριστερών. Μόνο που αυτό δεν είναι «κέντρο», είναι αχταρμάς, τον οποίο ανακατεύει ο κ. Λαλιώτης για να τον σερβίρει προς τ’ Αριστερά.
Τον κ. Λαλιώτη είναι αδύνατον να τον πάρει κανείς στα σοβαρά. Έναν άνθρωπο που (ως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ επί επτά συναπτά χρόνια) δεν κατάφερε να τελειώσει μια Εθνική Οδό και για την αποτυχία του αυτή, έφταιγαν οι βροχές, τα χώματα και η … επάρατος Δεξιά (θυμάστε πόσες φορές έκλεισε η Μαλακάσα;), ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να δώσει την παραμικρή σημασία στα λεγόμενά του. Το πρόβλημα είναι ότι άσχετα αν κάποιος δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τον κ. Λαλιώτη, πρέπει να προσέξει όσα λέει ο γραμματέας της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ. Ασχετα αν τα λόγια αυτά εκστομίζονται από τον κ. Λαλιώτη.
Τι είπε λοιπόν προχθές ο Γ.Γ. του ΠΑΣΟΚ; Βασικά τίποτα. Έφτιαξε ένα αχταρμά με Ψωμιάδη-Καρατζαφέρη-Βορίδη-Μητσοτάκη-Τζαννετάκο κι όσοι εξ ευωνύμων αφελείς τσιμπήσουν, τσίμπησαν. Ας μην απατώμεθα: Η συνέντευξη του κ. Λαιώτη συκοφαντούσε μεν τη Νέα Δημοκρατία αλλά στόχευε την Αριστερά και τις ψήφους της.
Το πρόβλημα της «Νέας Δημοκρατίας» δεν είναι το Λαλιώτειο ψεύδος ότι ο κ. Κ. Καραμανλής είναι «όμηρος της ακροδεξιάς». Το πρόβλημα είναι το χρόνιο ιδεολογικό πρόβλημα που έχει η ελληνική κεντροδεξιά και αυτό δεν είναι το γεγονός ότι δεν είναι επαρκώς κεντρώα (κατά την ελληνική μέθοδο), αλλά δεν είναι επαρκώς δεξιά. Φτάσαμε στην Ελλάδα να θεωρούμε κάποιον κεντρώωο, όταν ασπάζεται μέρος των δεξιών θέσεων και μέρος των αριστερών. Μόνο που αυτό δεν είναι «κέντρο», είναι αχταρμάς, τον οποίο ανακατεύει ο κ. Λαλιώτης για να τον σερβίρει προς τ’ Αριστερά.
Το ζήτημα είναι ότι η «Νέα Δημοκρατία» θα πρέπει να φωνάξει πιο δυνατά την πραμάτεια της. Να μιλήσει για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όχι ως «εθνικό ευεργέτη» που μας έβαλε στην ΕΟΚ, αλλά ως τον πολιτικό με σαφή δυτικό προσανατολισμό. Να ασκεί σφοδρή κριτική στις πολιτικές επιλογές των συμμάχων της χώρας, αλλά να πάψει να συμπορεύεται με εκείνους που απορρίπτουν ιδεολογικά και συνολικά τη Δύση. Να δώσει στο εκλογικό σώμα να καταλάβει γιατί ο φιλελευθερισμός (που είναι η ιστορική της κληρονομιά) θα βοηθήσει τη χώρα και τον απλό πολίτη. Να συγκρουσθεί με αριστερίστικες μεν κατεστημένες δε νοοτροπίες –
άλλο ελληνικό παράδοξο κι αυτό: κατεστημένος αριστερισμός!
Να μπει και να βάλει τα στελέχη της στη λογική ότι το κράτος δεν είναι η λύση «δια πάσαν νόσον» και κυρίως για το δεύτερο μέρος της ευαγγελικής ρήσης. Να εξηγήσει στα στελέχη της ότι είναι άλλο πράγμα ο σεβασμός των απόψεων του λαού και άλλο ο λαϊκισμός. Ότι υπάρχουν θεσμοί και όχι μόνο ο λαός, για να αντιστρέψουμε την αλήστου μνήμης παπανδρεϊκή ρήση «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός».
Ο κίνδυνος δεν είναι (όπως θα ήθελε ο κ. Λαλιώτης – κι έχει δουλέψει προς αυτό τον σκοπό) ότι η «ακροδεξιά βρίσκεται “εντός, εκτός, κι επί τα αυτά” της ΝΔ.» Η ακροδεξιά θα παραμείνει περιθωριακό ρεύμα. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιες κοινές απόψεις της ακροδεξιάς και ακροαριστεράς (π.χ. η τυφλή κι άκριτη απόρριψη της παγκοσμιοποίησης που είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο με τα θετικά και τ’ αρνητικά του) βρίσκουν χωρίς αντίσταση πρόσφορο έδαφος στον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας. Το πρόβλημα στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι η θρυλούμενη κυριαρχία της ακροδεξιάς, αλλά η ασθενής παρουσία της Δεξιάς. Δηλαδή του φιλελευθερισμού…
Υ.Γ. Κυοφορείται ένας μύθος στην ελληνική κοινωνία, ότι ο κ. Λαλιώτης κερδίζει εκλογές. Η αλήθεια είναι τις εκλογές τις κέρδισε τα φιλελεύθερα ανοίγματα που έκανε τα προηγούμενα χρόνια η εκσυγχρονιστική ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6.10.2002
