Μήπως μπορούν οι αριστεροί ταγοί να μας διευκρινίσουν τι ποσοστό από το 55% του «όχι» είναι αριστερή ψήφος και σε τι ποσοστό φτάνει η ακροδεξιά, ξενοφοβική, ρατσιστική κ.λπ.;
Κυκλοφορεί, εσχάτως, ένα αριστερό καλαμπούρι σχετικά με το γαλλικό δημοψήφισμα: «H ψήφος των σοσιαλιστών του κ. Λοράν Φαμπιούς και των Γάλλων κομμουνιστών», λένε διάφοροι μύστες της μεταμοντέρνας λογικής, «είναι διαφορετική από την ψήφο των οπαδών του Zαν Mαρί Λεπέν και του αντιευρωπαϊστή Φιλίπ Nτε Bιλιέ».
Nα το δεχτούμε! Έστω, ότι πολλά ψηφοδέλτια είχαν… κόκκινη οσμή και κάποια άλλα… μαύρη. Μήπως, όμως, μπορούν να μας κάνουν τη χάρη αυτοί οι αριστεροί ταγοί να μας διευκρινίσουν τι ποσοστό από το 55% του «όχι» είναι αριστερή ψήφος και σε τι ποσοστό φτάνει η ακροδεξιά, ξενοφοβική, ρατσιστική κ.λπ.;
Mήπως μπορούν να μας πουν πόσοι ψήφισαν κατά της «νεοφιλελεύθερης Eυρώπης» και πόσοι ψήφισαν υπέρ ης βολής, που προσφέρουν οι αγροτικές επιδοτήσεις -οι οποίες, σημειωτέον, κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους στον Tρίτο Kόσμο; Πόσοι ψήφισαν κατά της «υπερφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» και πόσοι κατά της παγκοσμιοποίησης συνολικά;
Ή σε τι διαφέρει η «επανάσταση» της κ. Mαρίν Λεπέν (όπως χαρακτήρισε το προχθεσινό Δημοψήφισμα) από τη Γαλλική Eπανάσταση, που κόσμησε χθες, την πρώτη σελίδα της «Eλευθεροτυπίας»;
Γενικώς, μήπως μπορούν όλοι αυτοί οι αριστεροί θεωρητικολογούντες να μας πουν ποιος «άλλος κόσμος είναι εφικτός»; Αυτόν που φαντάζονται οι ίδιοι (και προφανώς ντρέπονται να μας τον εξηγήσουν ή έστω να μας τον περιγράψουν) ή ο πιο πιθανός των ξενόφοβων ακροδεξιών κινημάτων; Διότι αν δούμε τις κοινωνικές τάσεις -όπως αποτυπώνονται στα γκάλοπ όλης της Ευρώπης- δεν προκύπτει δα, και καμιά αριστερή στροφή στα εκλογικά σώματα όλων των χωρών, που ζουν τα επέκεινα του άφρονος κρατισμού (π.χ. Γαλλία). Αντιθέτως, ήταν ο κ. Ζαν Μαρί Λεπέν που πέρασε στο δεύτερο γύρο των τελευταίων προεδρικών εκλογών και έκοψε την ανάσα ολόκληρης της Ευρώπης. Δεν ήταν οι κεντρώοι φιλελεύθεροι ψηφοφόροι που έτρεξαν να υπερψηφίσουν το «Εθνικό Μέτωπο». Από τις εργατουπόλεις, εκεί που κάποτε έθαλλε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (ΚΚΓ), προέκυψε το ιστορικό 17,8% του κ. Λεπέν. Εύκολα κάποιοι υπερπήδησαν όλο το πολιτικό φάσμα για να περάσουν από την «κόκκινη», αλλά απόλυτη ανάγνωση της πραγματικότητας στη «μαύρη» και εξίσου απόλυτη ανάγνωση της πραγματικότητας. Μήπως, τελικά, η ψυχολογική τους άρνηση να δουν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα ήθελαν πιθανώς να είναι, ρίχνει κατά την προσφιλή τους έκφραση «νερό στο μύλο της αντίδρασης»;
«Καλωσορίζουμε τη συνεργασία των αριστερών, των κομμουνιστών, των ριζοσπαστών, των διαφωνούντων σοσιαλιστών και πρασίνων, που αποτέλεσε τη σπονδυλική στήλη του κοινωνικού “όχι” και που για εμάς στην Ελλάδα αποτελεί ένα μεγάλο παράδειγμα», δήλωσε μετά το δημοψήφισμα ο κ. Αλέκος Αλαβάνος. Είπαμε ότι ο καημός του για συνεύρεση με το ΚΚΕ είναι μεγάλος, και όσο η Αλέκα… αρνείται τον έρωτα του Αλέκου, αυτός ο… καημός φουντώνει. Απλώς στη «συνεργασία των αριστερών, των κομμουνιστών, των ριζοσπαστών, των διαφωνούντων σοσιαλιστών και πρασίνων», βολικά ξέχασε να μας πει και τους άλλους: τους κ. Λεπέν και Ντε Βιλιέ.
Αυτό που ήταν κάποτε Αριστερά έχει μπει σήμερα στον αστερισμό της ψυχολογικής άρνησης. Αρνήθηκε και αρνείται τα πάντα: Από το Διαδίκτυο παλαιότερα, μέχρι την παγκοσμιοποίηση (που την χαρακτήρισε συλλήβδην «νεοφιλελεύθερη») και από το Ευρωσύνταγμα μέχρι και την πραγματικότητα. Έχασε ένα ολόκληρο ιδεολογικό πλαίσιο ανάγνωσης της κοινωνίας και δεν κατάφερε να βρει καν ρόλο. Παραφράζοντας τον Βρετανό πολιτικό Φιλίπ Σόουντεν, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που προωθεί σήμερα η Αριστερά «δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι μπολσεβικισμός που αποτρελάθηκε».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 31.5.2005
