Υπάρχει μια σχιζοφρενική στάση της διαμαρτυρίας σε σχέση με τις δημόσιες υποδομές. Από τη μια διαμαρτυρόμαστε (και ορθώς) ότι δεν είναι αρκετές και από την άλλη, καταστρέφουμε εκείνες τις λίγες που υπάρχουν.
Tο χριστουγεννιάτικο δένδρο είναι ένα ξενόφερτο έθιμο και κατά κάποιους μικροαστική συνήθεια. Ο δημόσιος εμπρησμός του, λοιπόν, αποτελεί για τους τελευταίους επανάσταση. Η ρίψη σκουπιδιών θεωρείται διαμαρτυρία για την εγκατάλειψη της πόλης και τα χάπενινγκ βιτρίνας που κάνουν οι δήμαρχοι τα τελευταία χρόνια. Λες και οι πολίτες δεν βλέπουν την εγκατάλειψη, δεν φεύγουν από τις υποβαθμισμένες γειτονιές τους και δεν περπατούν στους βρώμικους δρόμους για να φτάσουν στην όαση των λίγων τετραγωνικών που έφτιαξε ο δήμαρχος Αθηναίων λόγω των εορτών.
Είναι σίγουρο ότι το πανηγύρι που στήνεται κάθε Χριστούγεννα στην πλατεία Συντάγματος δημιουργεί «ψευδή συνείδηση». Είναι ευρωπαϊκό μέικ-απ σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη. Θα ήταν προτιμότερο να φρόντιζε ο κ. Κακλαμάνης την Κυψέλη όσο φροντίζει το καρουζέλ στο κέντρο της Αθήνας, να τακτοποιούσε τον φωτισμό στους δρόμους όσο τακτοποιημένα είναι τα φωτάκια του πελώριου δένδρου, να μάζευε τα σκουπίδια από τις γειτονιές με την ίδια επιμέλεια που οι υπηρεσίες του τα μαζεύουν εκεί όπου γίνεται η γιορτή. Μόνο που το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το γεγονός ότι η Σπετσών είναι σε μαύρο χάλι δεν σημαίνει ότι έτσι πρέπει να είναι και η Πλατεία Συντάγματος και το γεγονός ότι η Λιοσίων πλημμυρίζει από σκουπίδια δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι σκουπίδια πρέπει να έχει και το χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Από την άλλη, η «ψευδής συνείδηση» μπορεί να μην είναι χρήσιμη, αλλά είναι λυτρωτική για τα παιδιά. Ειδικά των χαμηλότερων εισοδημάτων. Αν επισκεφθεί κανείς το Σύνταγμα αυτές τις μέρες, θα ακούσει όλες τις γλώσσες της οικουμένης. Τα φτιασιδώματα της πλατείας είναι χρήσιμα σε χιλιάδες γονείς και παιδιά, που βρίσκουν εκεί χωρίς μεγάλο κόστος λίγες στιγμές χαράς. Η συμβολική καταστροφή του δένδρου έχει πραγματικές επιπτώσεις σε εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν πολλές ευκαιρίες γιορτής. Σύμφωνοι! Αλλιώς έπρεπε να είναι τα πράγματα και κάθε παιδί να έχει άπειρες στιγμές χαράς. Αλλά επειδή δεν είναι έτσι, πρέπει να του στερήσουμε και τις λίγες;
Υπάρχει μια σχιζοφρενική στάση της διαμαρτυρίας σε σχέση με τις δημόσιες υποδομές. Από τη μια διαμαρτυρόμαστε (και ορθώς) ότι δεν είναι αρκετές και από την άλλη, καταστρέφουμε εκείνες τις λίγες που υπάρχουν. Αυτό το διαπιστώνουν οι πανεπιστημιακοί κάθε φορά που γίνεται κατάληψη των ΑΕΙ για «καλύτερη παιδεία», το ζούμε στις πόλεις με αφίσες και γκράφιτι που διαλαλούν τη διαμαρτυρία για τη βρώμικη πόλη.
Γι’ αυτό οι οργισμένοι ας αφήσουν το δένδρο να ζήσει. Είναι μεν ψευδαίσθηση, αλλά πολύ χρήσιμη για εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν καν την πολυτέλεια των ψευδαισθήσεων.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.12.2008
