Χθες, το τραγικό για τη χώρα ήταν τα παιδιά που χάθηκαν άδικα. Σήμερα, το τρομαχτικό είναι η διαπίστωση πως αύριο θα ξεχάσουμε.
Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό δύο παραγωγοί έκαναν την εκπομπή «ο λόγος στους ακροατές», ή κάπως έτσι. Είχαν ανοίξει τα μικρόφωνα για να συζητήσουν με τους ακροατές το θλιβερό θέμα του τροχαίου που πήρε 21 παιδιά. Και κάτι περισσότερο: Ζήτησαν από τους οδηγούς να τους επισημαίνουν, όλα όσα θα μπορούσαν στις εθνικές οδούς να καταλήξουν σε τροχαίο αντίστοιχο (;) εκείνο των Τεμπών.
Οι αποκαλύψεις των οδηγών ήταν ενδεικτικές της κατάστασης που επικρατεί εκεί έξω…
«Ξεκίνησα από την Ελευσίνα», έλεγε κάποιος, «και κοντεύω να φτάσω Αθήνα. Δεν είδα κανένα τροχονόμο.»
«Είμαι έξω από τη Λαμία και οι κακοτεχνίες του οδοστρώματος κάνουν το αυτοκίνητο να τρίζει», επεσήμανε κάποιος άλλος.
Εκ βαθέων ήταν η εξομολόγηση ενός φορτηγατζή, κάπου στη Θεσσαλονίκη. Μίλησε για τα πάντα. Για το άτυπο κύκλωμα των αλληλοεκβιασμών μεταξύ των εταιριών που στέλνουν τα εμπορεύματα, των ιδιοκτητών και των οδηγών φορτηγών. Για τα φορτώματα που γίνονται στο πόδι. Για το γεγονός ότι δεν ξεκουράζονται όταν και όσο πρέπει. Για τους συναδέλφους του που νιώθουν άρχοντες του δρόμου και ταξιδεύουν πάντα στη δεξιά λωρίδα. Μέχρι και για κόντρες που γίνονται στην Εθνική Οδό…
Επισημάνθηκαν πάρα πολλά εκείνη την μία ώρα της εκπομπής. Πολλά και καθημερινά, τα οποία όμως φάνταζαν τρομαχτικά έχοντας νωπές τις εικόνες των παιδιών που ανασυρόταν νεκρά από τις λαμαρίνες του λεωφορείου.
Μόνο ένα δεν επισημάνθηκε. Όλοι εκείνοι που «ζούσαν» τα φοβερά και τρομερά στις εθνικές οδούς, τα κατήγγειλαν στον ραδιοφωνικό σταθμό μέσω κινητού τηλεφώνου. Του οποίου, ως γνωστόν, η χρήση κατά την διάρκεια της οδήγησης είναι και θανάσιμα επικίνδυνη. (Το ότι απαγορεύεται δεν έχει πλέον καμιά σημασία σ’ αυτή τη χώρα).
Χθες, το τραγικό για τη χώρα ήταν τα παιδιά που χάθηκαν άδικα. Σήμερα, το τρομαχτικό είναι η διαπίστωση πως αύριο θα ξεχάσουμε. Όχι τα παιδιά. Αυτά, εικοσιμία μανάδες θα τα θρηνούν για πάντα. Θα ξεχάσουμε πως φτάσαμε στο δυστύχημα. Μέσα στις οιμωγές και τις κραυγές και την απέραντη φιλολογία των τηλεπαραθύρων, δημιουργείται η αίσθηση πως αυτό που έγινε, ήταν μοιραίο. Λάθος. Δεν ήταν κισμέτ. Ήταν όλοι μας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.4.2003
