Η κατάσταση με το βασικό μέτοχο εκτραχύνεται και πάλι σε ένα νέο αριστεροπαραλογισμό. Φτιάχνεται αντιευρωπαϊκό κλίμα χωρίς λόγο.
Καλά, αν τα εθνικά συντάγματα είναι υπεράνω της κοινοτικής νομοθεσίας, τότε γιατί δεν μπαίνει ως έχει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Γιατί, αντιθέτως, της ζητούμε να κάμψει τις δικές της «ιδιαιτερότητες» με πενήντα και βάλε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις; Κι αν πάλι το Σύνταγμά μας προέβλεπε τη θανατική ποινή -με το λαϊκισμό που δέρνει το πολιτικό μας σύστημα, είμαστε τυχεροί που δεν φτιάχτηκε κλίμα υπέρ του αποτρόπαιου αυτού μέτρου την κρίσιμη περίοδο της αναθεώρησης- θα μιλούσαμε και πάλι για «ελληνικές ιδιαιτερότητες»;
Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια κι αυτή η χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια έστησε πολλά. Βασισμένη σε αριστερές ιδεοληψίες και αόρατους εχθρούς έφτιαξε ένα νεομακεδονικό που την έθεσε στο περιθώριο την κρίσιμη περίοδο της ανακατάταξης στα Βαλκάνια. Βασισμένη σε μια μυθική αιώνια ελληνοσερβική φιλία έκλεισε τα μάτια στα εγκλήματα Μιλόσεβιτς και τώρα βασισμένη στο «δράκο» της διαπλοκής κινδυνεύει να μπει πάλι το περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Με μέγα κόστος: και σε διπλωματικό κεφάλαιο και σε πραγματικά χρήματα.
Σύμπασα και σύσσωμη η Αριστερά παλεύει και πάλι να παρασύρει τη χώρα σε καταστροφικές επιλογές μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία της που έγινε κυρίαρχο παραμύθι αυτού του τόπου. Για την Αριστερά (η οποία πιστεύει ότι κατέχει την επιστημονική αλήθεια σχετικά με την πορεία των κοινωνιών) πέρα από το θεμελιακό της μίσος προς τους «εκμεταλλευτές του προλεταριάτου» δεν μπορεί να εξηγήσει άλλως την αποτυχία της παρά με μια τεράστια συνωμοσία των μιντιαρχών, οι οποίοι δεν επιτρέπουν στους απλούς πολίτες να δουν την αλήθεια ότι «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη».
Έτσι βλέπουμε το ΚΚΕ να στηρίζει το «αστικό σύνταγμα» της χώρας καλώντας το λαό σε απειθαρχία στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Η αντίθεση του ΚΚΕ στο νόμο για τον βασικό μέτοχο έχει εκφραστεί με σαφήνεια. Με αυτόν το νόμο επιχειρείται αναδιανομή της πίτας υπέρ των άλλων μερίδων το κεφαλαίου και δεν λύνεται κανένα πρόβλημα στην ουσιαστική ενημέρωση του λαού από τα ΜΜΕ. Ωστόσο, το ΚΚΕ δεν νομιμοποιεί την Ε.Ε. να βάζει στην άκρη το Σύνταγμα της χώρας». Φυσικά, όταν το ΚΚΕ μιλά για «ουσιαστική ενημέρωση» εννοεί ενημέρωση τύπου «Πράβντα» και «Ισβέστια» που προσέφερε το κομμουνιστικό καθεστώς στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ.
Από την άλλη μεριά, ο πρώην και νυν πρόεδρος του νεοΚΚΕ στην Ελλάδα οι κ.κ. Κωνσταντόπουλος και Αλαβάνος ξεσπάθωσαν ως νέοι Μακρυγιάννηδες υπέρ των συνταγματικών ρυθμίσεων τις οποίες στο κάτω-κάτω της γραφής δεν τις ψήφισαν. Ο πρώτος δήλωσε στην εξαιρετική πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ των κ.κ. Λυριντζή και Οικονόμου: «Υπάρχει ανάγκη εφαρμογής του Συντάγματος. Κανένας δεν είναι πάνω από το ελληνικό Σύνταγμα. Ούτε το Κοινοτικό Δίκαιο ούτε τα όργανα της Κομισιόν. Τα όργανα της Κομισιόν είναι ενδιάμεσα όργανα. Δεν έχουν εξουσιοδότηση από κανένα κράτος να αλλάζουν το Σύνταγμά τους». Φυσικά, στην πρόταση υπάρχει η γνωστή δικολαβία που χαρακτήριζε πάντα το λόγο του κ. Κωνσταντόπουλου. Κανείς δεν μάς ζητάει να αλλάξουμε το Σύνταγμα. Απλώς η Κομισιόν λέει ότι δεν θα πληρώνει τα έργα από τα οποία κάποιοι αποκλείονται λόγω βασικού μετόχου. Αν τα συγχρηματοδοτεί από την τσέπη του ο κ. Κωνσταντόπουλος, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ζήτημα γεννάται από τη στιγμή που ζητεί να πληρώνουμε όλοι μας για να το παίζει ο ίδιος Μακρυγιάννης.
«Εμείς δεν ψηφίσαμε το νόμο για το βασικό μέτοχο και επομένως δεν στηρίζουμε έναν νόμο που δεν ψηφίσαμε», δήλωσε ο νυν πρόεδρος του νεοΚΚΕ κ. Αλαβάνος. «Αυτό όμως που δεν δεχόμαστε είναι να επιβάλει κανόνες σε πολιτιστικά θέματα ή σε θέματα ενημέρωσης η Ευρωπαϊκή Ένωση, αγνοώντας τη συνταγματική πραγματικότητα των χωρών-μελών της».
Η κατάσταση εκτραχύνεται και πάλι σε ένα νέο αριστεροπαραλογισμό. Φτιάχνεται αντιευρωπαϊκό κλίμα χωρίς λόγο. Η κυβέρνηση οφείλει πλέον να σκεφτεί νηφάλια την κατάσταση να δει τις επιπτώσεις της πολιτικής στην οποία παρασύρθηκε και να τη διορθώσει. Στους καιρούς που ζούμε, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μάχες για τα γινάτια της Αριστεράς στη χώρα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.3.2005
