Το πρόβλημα με τις διατάξεις περί «βασικού μετόχου» είναι ουσιαστικό. Δεν είναι μόνο η πλειοδοσία της Νέας Δημοκρατίας σε μια σαφέστατα αντιδημοκρατική φάμπρικα που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με συνταγματική πρόνοια. Είναι ότι κανείς δεν συζητά επί της ουσίας το νόμο. Θεωρείται δεδομένο πλέον πως οτιδήποτε πλήττει τον Τύπο είναι εξ ορισμού αγαθόν.
Γράφτηκαν πολλά για τον νέο νόμο περί βασικού μετόχου. Τα περισσότερα σωστά και όλα νομικά. Τονίσθηκαν αρκετές πτυχές με κυρίαρχη εκείνη της ασυμβατότητας με το ευρωπαϊκό δίκαιο. Ήρθε και η επιστολή – χαστούκι από την Κομισιόν και η συζήτηση μετατέθηκε πλήρως στις Βρυξέλλες. Οπότε το πιθανότερο είναι να κάνει πίσω η κυβέρνηση ακολουθώντας την τακτική του ΠΑΣΟΚ, το οποίο όποτε έπαιρνε ένα κατ’ ουσία σωστό και καθ’ εικόνα αντιλαϊκό μέτρο φόρτωναν τις ευθύνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Ξέρετε, εμείς δεν θέλουμε να αποκρατικοποιήσουμε τίποτε, αλλά βλέπετε η Ευρώπη…»
Κάπως έτσι πιθανώς θα ελιχθεί και η κυβέρνηση Καραμανλή: «Ξέρετε, εμείς θέλουμε να καταπολεμήσουμε την διαπλοκή, αλλά βλέπετε οι Βρυξέλλες…» Τοιουτοτρόπως λοιπόν θα φορτώσουμε στους Φράγκους ένα ακόμη «κακό» στα μύρια όσα τους σούρνουμε.
Το πρόβλημα με τις διατάξεις περί «βασικού μετόχου» είναι ουσιαστικό. Δεν είναι μόνο η πλειοδοσία της Νέας Δημοκρατίας σε μια σαφέστατα αντιδημοκρατική φάμπρικα που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με συνταγματική πρόνοια. Είναι ότι κανείς δεν συζητά επί της ουσίας το νόμο. Θεωρείται δεδομένο πλέον πως οτιδήποτε πλήττει τον Τύπο είναι εξ ορισμού αγαθόν.
Χειρότερα! Ακούστηκε από τα πλέον επίσημα χείλη «ότι η ελληνική έννομη τάξη έχει μια ιδιαιτερότητα. Θεωρεί τα ΜΜΕ δημόσια υπηρεσία, κατά παραχώρηση», δήλωσε ο κ. Π. Παυλόπουλος και δεν κουνήθηκε φύλλο. Τα ΜΜΕ στον δυτικό κόσμο μόνο μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν «δημόσια υπηρεσία, κατά παραχώρηση». (Παρένθεση και λίγη ιστορία: Στα τέλη του 17ου αιώνα, ο βασιλιάς της Αγγλίας προσπαθώντας να ελέγξει την μαζική εκτύπωση «αιρετικών» κειμένων έδωσε αποκλειστικά δικαιώματα εκτύπωσης (copy rights) σε κάποιους τυπογράφους, ορίζοντάς τους μάλιστα χωροφύλακες του χώρου. Οι έχοντες το βασιλικό χρίσμα μπορούσαν να μπουκάρουν στα «παράνομα τυπογραφεία» να κατασχέσουν τα μηχανήματα και να στείλουν τους «αιρετικούς» στην φυλακή.) Τότε τα ΜΜΕ εθεωρούντο «δημόσια υπηρεσία, κατά παραχώρηση». Μετά η Δύση έγινε δημοκρατική. Πλην ίσως της Ελλάδος η οποία όπως μας είπε ο αρμόδιος υπουργός έχει ιδιορρυθμίες στην «έννομη τάξη».
Βέβαια, διαβάζοντας τον θεμελιώδη νόμο του ελληνικού κράτους θα διαπιστώσουμε ότι μέχρι και η συνταγματική τάξη έχει ιδιορρυθμίες. Σε όλο τον κόσμο τα άρθρα προστασίας της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών έχουν το πολύ είκοσι λέξεις. Στην Ελλάδα εκτός της αναγκαίας συνταγματικής επιταγής «Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται» υπάρχουν άλλες 570 λέξεις. Φυσικά, κάθε μία από αυτές αφαιρεί κάτι από την βασική πρόνοια περί ελευθερολογίας.
Για να ξεμπερδεύουμε λοιπόν με όλη την παραφιλολογία πρέπει να ξεχωρίσουμε τα Ηλεκτρονικά ΜΜΕ που πραγματικά ασκούν «δημόσια υπηρεσία, κατά παραχώρηση», επειδή χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία, δηλαδή τις ραδιοσυχνότητες. Ο τύπος (κυρίως -αλλά και ο κινηματογράφος και το βίντεο και το διαδίκτυο) πρέπει να είναι ελεύθερος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» στις 5.1.2005
