Όταν κάποιος έχει ως απώτερο στόχο την ανατροπή του συστήματος πως μπορεί να γίνει κορυφαίο σύμβολο αυτού του συστήματος;
Για να πούμε και της κ. Αλέκας Παπαρήγα το δίκιο, η ένστασή της για Αριστερό Πρόεδρο (ή καλύτερα: πρόεδρο προερχόμενο από την ελληνική Αριστερά) έχει νόημα. Και τούτο διότι η ελληνική Αριστερά δεν έχει ξεκαθαρίσει ρητά και κατηγορηματικά την σχέση της με την (αστική) Δημοκρατία, της οποίας κεφαλή και σύμβολο είναι ο Πρόεδρος. Όταν κάποιος έχει ως απώτερο στόχο την ανατροπή του συστήματος τι νόημα έχει να γίνει κορυφαίο σύμβολο αυτού του συστήματος;
Και ναι! Ας πούμε ότι ένας Αριστερός Πρόεδρος να κάνει την καρδιά του πέτρα και να υπογράφει τα -κατά την κ. Παπαρήγα- αντεργατικά νομοσχέδια. Aντε να δακρύζει κάθε φορά που άθελα του θα νομιμοποιεί τα -κατά ΚΚΕ- αντιλαϊκά μέτρα. Ας πούμε ότι τα κάνει όλα αυτά. Φαντάζεστε όμως π.χ. την κ. Λιάνα Κανέλλη να υποδέχεται εν Αθήναις τον αμερικανό πρόεδρο; Καλώς ή κακώς ο κ. Τζόρτζ Τζούνιορ Μπους εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ (κι ας ελπίσουμε ότι οι συμπατριώτες του θα είναι περισσότερο νουνεχείς στις προσεχείς εκλογές του Νοεμβρίου). Καλός ή κακός ή κ. Μανόλης Γλέζος είναι ένα από τα σύμβολα του «αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα». Σκέφτεστε να έχουμε επίσκεψη του Τζορτζ Μπους ή του Τζον Κέρι και ο Έλλην ομόλογός του να διαδηλώνει έξω από την αμερικανική πρεσβεία φωνάζοντας «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»; Τι θα έλεγε δηλαδή ένας αριστερός έλληνας Πρόεδρος στον πρόεδρο των ΗΠΑ; «Welcome, αρχιφονιά των λαών»; Ή, πάλι, πως θα προσφωνούσε τον Ισραηλινό ομόλογό του κ. Μοσέ Κατσάβ ο κ. Μίκης Θεοδωράκης; «Καλώς τη ρίζα του κακού;»
Στην Ελλάδα, η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά ετάχθη με το μέρος των κινημάτων του γενικώς και αορίστως «αντί». Μπράβο τους και μαγκιά τους. Είναι μια χρήσιμη πολιτική θέση. Πρέπει να υπάρχει και αυτή η φωνή στο πολιτικό σύστημα. Μόνο που αυτή η φωνή δεν είναι ο κοινός παρονομαστής των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του τόπου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι. Ή, τέλος πάντων, πρέπει να είναι. Γι’ αυτό και το Σύνταγμα απαιτεί εκλογή προέδρου από τα 3/5 της Βουλής, στην χειρότερη περίπτωση. Θέλει ευρύτερες κοινωνικές συγκλίσεις στο πρόσωπο του Προέδρου, οι οποίες θα πραγματοποιούνται μέσω των πολιτικών συγκλίσεων των κομμάτων στη Βουλή.
Όσο κι αν είναι σεβαστές οι απόψεις του, όσο κι αν πρέπει να τιμήσουμε την ιστορική ή την πολιτική διαδρομή του, ένας Αριστερός πολιτικός είναι δογματικά αντίθετος με την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και τις επιλογές του. Δεν μπορεί να είναι πρόεδρος κάποιος που είναι αντιδυτικός ή αντιευρωπαϊστής, διότι ο ελληνικός λαός δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να έχει μια ελάχιστη αντιστοίχιση στις βασικές πεποιθήσεις του ελληνικού λαού. Η χώρα ανήκει στην Δύση. Το ίδιο και ο πρόεδρός της. Μπορεί κάποιοι να νοσταλγούν την Ανατολή, αλλά αυτό είναι το δημοκρατικό γούστο και καπέλο τους. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους κάνουμε και σύμβολα της χώρας. Έκαστος εφ’ ω (και όπως) ετάχθη…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10.6.2004
