Τελικά οι κ.κ. Θεοδωράκης και Πάγκαλος θαυμάζουν το Ισραήλ για αυτά τα οποία καταγγέλλουν. Ας αποφασίσει λοιπόν η εθνικιστική Αριστερά τι ακριβώς είναι και τι ακριβώς θέλει.
Aγνωστο γιατί, αλλά ο κ. Πάγκαλος θεωρείται έξυπνος άνθρωπος. Ίσως επειδή σ’ αυτή τη χώρα εντυπωσιαζόμαστε εύκολα. Ειδικά από τις λεκτικές πιρουέτες. Ίσως πάλι επειδή δίνουμε μεγάλη σημασία στο περιτύλιγμα και σπάνια στην ουσία. Και η ουσία στην πολιτική δεν είναι τα επίθετα με τα οποία διαπρέπει επί σκηνής ο κ. Πάγκαλος, αλλά τα αποτελέσματα.
Απτά αποτελέσματα δεν είχαμε και πολλά από τον νυν εκλογικό επιτελάρχη της Χαριλάου Τρικούπη. Ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων κινδύνευε να κερδίσει τον «κύριο Τίποτα» και τελικά έχασε από τον «κύριο μηδέν». Ως υπουργός Εξωτερικών δεν τα πήγε καλύτερα. Εμετρήθη ως πολιτικός σε δύο κρίσιμες για το έθνος περιστάσεις και ευρέθη λειψός. Την ώρα που οι Τούρκοι κομάντος αποβιβαζόταν στα Ίμια ο κ. Πάγκαλος βρισκόταν στα στούντιο του MEGA. Έτσι είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να μπαίνει η χώρα σε πόλεμο και ο υπουργός των Εξωτερικών να κάνει κηρύγματα στο εγχώριο κοινό ενώ έπρεπε να πείθει (έστω τηλεφωνικώς) τους ξένους ομολόγους του για τα δίκια μας.
Ο κ. Πάγκαλος υπήρξε πρώτο …μικρόφωνο στην υπόθεση Οτσαλάν και παρ’ ολίγον θα είχαμε πόλεμο εξ αιτίας της δικής του επιπολαιότητας. Η χώρα μπήκε σε μια άνευ προηγουμένου κρίση, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών διασκέδαζε πάλι το εγχώριο κοινό με τις γνωστού ύφους δηλώσεις του.
Χθες ο πρώην ΥΠΕΞ έκανε άλλη μια σημαίνουσα παρέμβαση. Ήταν στον ραδιοσταθμό «Φλας» και στην εκπομπή «Τρίπλες». (Η έξοχη αυτή χιουμοριστική εκπομπή πιθανώς να πάει -σημειολογικά- γάντι στον λόγο του κ. Πάγκαλου, διότι είναι ένας ωριαίος ραδιοφωνικός χαβαλές). Σ’ αυτή την εκπομπή υπερασπίστηκε τα αντισημιτικά λεχθέντα (Σ.Σ.: «Οι Εβραίοι είναι στη ρίζα του κακού») του κ. Θεοδωράκη λέγοντας επί λέξει: «θα θυμίσω ότι εμείς έχουμε στην Κύπρο υποστεί μια επίθεση και μια κατοχή ενός τμήματος του εθνικού μας εδάφους, επί χρόνια προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε το δίκιο το οποίο μας το δίνουν όλοι στα λόγια και δεν το καταφέρνουμε. Ενώ οι Ισραηλινοί κατάφεραν να κατακτήσουν εντελώς ένα ξένο έδαφος, να εγκατασταθούν σ’ αυτό, να διώξουν τους κατοίκους και αυτή τη στιγμή να τους κυβερνούν άμεσα, είτε γιατί τους έχουν ως πολίτες στο κράτος τους, υπάρχουν ορισμένοι Παλαιστίνιοι που είναι στο κράτος του Ισραήλ, είτε έμμεσα με τις γνωστές επιδρομές, καταλήψεις. Επομένως αυτά δείχνουν μια δύναμη, δεν ξέρω αν είναι καλά ή κακά πράγματα.»
Πάνω κάτω τα ίδια είπε και ο κ. Θεοδωράκης στη προ ημερών συνέντευξή του: «Εμείς είχαμε ολόκληρο Περικλή εδώ. Φανταστείτε τι θα γινόταν η Ελλάδα αν είχαμε την… επιθετικότητα των Εβραίων! Τόση χαλαρότητα έχουμε.»
Ας ξεχάσουμε για λίγο τις αντισημιτικές κορώνες του κ. Θεοδωράκη. Υπάρχει ένα σημαντικότερο θέμα. Ο θαυμασμός του κ. Πάγκαλου και του κ. Θεοδωράκη για την «μάτσο πολιτική» του Ισραήλ φέρνει στην επιφάνεια μια από τις θεμελιώδεις αντιφάσεις της εθνικιστικής Αριστεράς. Από την μια μεριά εμφανίζεται ένας υπόγειος και ανυπόκριτος θαυμασμός για τα χείριστα «κατορθώματα» του Ισραήλ και από την άλλη περισσεύει η καταγγελία γι’ αυτά τα ίδια «κατορθώματα». Θαυμάζουν και ταυτόχρονα καταγγέλλουν την πολιτική Σαρόν!
Επειδή δε η υποκρισία βασιλεύει σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν τι πρεσβεύουν. Είναι εναντίον της επεκτατικής πολιτικής του Ισραήλ γιατί «εμείς δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε τέτοια πολιτική»; Ή είναι ανθρωπιστές που φρίττουν στην ιδέα ότι ένα κράτος μπορεί να κάνει τέτοια πολιτική; Και τα δυο μαζί γίνεται αλλά είναι «κομπλεξικός φασισμός». Ένας φασισμός που γκρινιάζει και καταγγέλλει επειδή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.11.2003
