Οι ιδεοληψίες που διατρέχουν την Αριστερά είναι παρελθόν τουλάχιστον σε επίπεδο κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης.
«Δεν θα σας κρίνουμε με ιδεολογική προκατάληψη» τόνισε, απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό, ο αρχηγός του Συνασπισμού της υπόλοιπης Αριστεράς κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος, εννοώντας προφανώς ότι οι ιδεοληψίες που διατρέχουν την Αριστερά είναι παρελθόν τουλάχιστον σε επίπεδο κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης. Βεβαίως αυτό δεν ήταν το μήνυμα που έστειλε με τις περίτεχνες αφίσες ο ΣΥΝ, οι οποίες είχαν ως εικαστικό πρότυπο την «Κόλαση» του Ιερώνυμου Μπος, και οι οποίες κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι «ο νεοφιλελευθερισμός μας απειλεί». Και ο νεοφιλελευθερισμός μας απειλούσε άσχετα με το ποίο από τα δύο μεγάλα κόμματα ερχόταν στην εξουσία. Η κυβοειδής κόλαση ήταν δεδομένη εκτός αν …έμπαινε στη Βουλή ο Συνασπισμός. Είναι παρήγορο λοιπόν που ο κ. Κωνσταντόπουλος έβαλε στο ράφι τις «ιδεολογικές προκαταλήψεις» και ο νεοφιλελευθερισμός έπαψε πια να μας απειλεί. Η αντιπαράθεση πλέον είναι πολιτική και όχι ιδεοληπτική. (Σ.Σ.: Μια καλή κριτική της τρομολαγνικής αφίσας των διαπλεγμένων σωμάτων -στιλ Ιερεμία Μπος (1450-1518)- έκανε χθες στην εφημερίδα «Αυγή» ο κ. Aγγελος Τσέκερης. Ο τελευταίος αν και στάθηκε εξαιρετικά κριτικά στο επικοινωνιακό άτοπο της αφίσας παρέλειψε κάτι πολύ σημαντικό. Στο εν λόγω δημιούργημα υπάρχουν δεκάδες «κολασμένοι του νεοφιλελευθερισμού», αλλά τα γυμνά τους κορμιά δεν αποκαλύπτουν ούτε ένα απόκρυφο σημείο. Ούτε οπίσθια, ούτε γεννητικά όργανα. Για να αποδειχθεί ότι οι ινστρούχτορες της νέας Αριστεράς είναι πιο σεμνότυφοι από ένα ζωγράφο του ύστερου μεσαίωνα. Αυτά απλώς ως μια σημειολογική παρατήρηση, που μπορεί να καταδείξει πολλά).
Η ρήση όμως του κ. Κωνσταντόπουλου δείχνει την αμηχανία της Αριστεράς μπροστά στη Νέα Δεξιά που αποκαλύφθηκε με την εκλογή στην πρωθυπουργία του κ. Κ. Καραμανλή. Τα παλαιά σχήματα του παρελθόντος δεν δουλεύουν πια. Η Δεξιά δεν ήρθε για να πιει το αίμα των εργαζομένων με το μπουρί της σόμπας -σε κάποια σημεία μάλιστα έχει προγραμματικά πιο φιλολαϊκές θέσεις από την Αριστερά- και δεν ανοίγει τα ξερονήσια όπως κάποιοι (λίγοι, είναι η αλήθεια) προέβλεψαν (ή μήπως ήλπισαν;). Είναι μια Δεξιά που αντιλαμβάνεται τις σύγχρονες προκλήσεις, που ξέρει πως οι μπαμπούλες του παρελθόντος ανήκουν οριστικά στο παρελθόν και ότι άλλα στοιχήματα παίζονται σήμερα. Είναι μια Δεξιά που αποτίναξε τα βαρίδια και θέλει να ικανοποιήσει τα αιτήματα μιας σύγχρονης κοινωνίας, ονομαστικά: την ευημερία και την προοπτική του τόπου.
Μπροστά σ’ αυτή τη Νέα Δεξιά η Αριστερά στέκεται αμήχανη. Πιπιλίζει παρελθοντολογία κι αιτήματα που φαντάζουν σύγχρονα αλλά είναι άκρως λαϊκιστικά: «Aμεση νομοθετική εφαρμογή του 35ωρου (7ωρο, πενθήμερο, Δευτέρα ως Παρασκευή) χωρίς μείωση αποδοχών.» Η Αριστερά της βιομηχανικής εποχής δεν έχει ρόλο στο μεταβιομηχανικό κόσμο και ψάχνει απεγνωσμένα να βρει αιτήματα: «Ριζική αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς τους, ώστε κανένα εισόδημα από μισθούς ή συντάξεις να μην υπολείπεται από τα επίσημα όρια της φτώχειας.»
Η Αριστερά που κάποτε ήταν στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων του νεωτερισμού διακηρύσσει δια στόματος Κωνσταντόπουλου «το τέλος της νεωτερικότητας». Είναι μια συντηρητική Αριστερά που διακηρύσσει τα αυτονόητα (π.χ. «Εμείς θέλουμε μια Ελλάδα δύναμη ειρήνης στην περιοχή και στον κόσμο. Θέλουμε και μια Ευρώπη δύναμη ειρήνης») και ζητά τα παράλογα: «Γι’ αυτό και αγωνιζόμαστε για την απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, για την κατάργηση του ΝΑΤΟ, για αυτόνομη φιλειρηνική Ευρωπαϊκή πολιτική.»
Η Αριστερά που δεν είχε λέξη να πει για το μεγάλο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων (τέθηκε από τον πρωθυπουργό), αλλά είχε αιτήματα της βιομηχανικής εποχής, δεν μπορεί να λέγεται Αριστερά. Συνασπισμός ίσως. Αριστερά όχι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.3.2004
