Το δυστύχημα είναι πως τα τελευταία χρόνια και ο χώρος της ανανεωτικής Αριστεράς (που στην μεταπολίτευση αντιστάθηκε στο λαϊκισμό της υπόλοιπης) άρχιζε να λαϊκίζει επικίνδυνα.
Καλά κι αγιογραφημένα είναι όσα αναφέρονται στην τελευταία σελίδα της χθεσινής «Αυγής», στο άρθρο που έχει την υπογραφή της εφημερίδας και φέρει τον τίτλο «Τρομοκρατία και Αριστερά». Το καλόν του πράγματος αφορά το γεγονός ότι ένας μακρύς διάλογος ξεκινά, μια κουβέντα που τόσα χρόνια η Αριστερά δεν είχε το κουράγιο να κάνει. Το αγιογραφημένον του πράγματος έχει να κάνει με το γεγονός ότι το εντός του κόκκινου πλαισίου άρθρο συνεχίζει την παλιά επωδό «εμείς δεν ξέρουμε τίποτε για το έγκλημα».
Η αγιογραφία της Αριστεράς εμπεριέχεται σε δυο αράδες: «Ποτέ δεν υιοθέτησε η Αριστερά τον λαϊκιστικό αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό λόγο (Σ.Σ.: της 17 Νοέμβρη), που πράγματι σαγήνευσε ορισμένους τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια». Κάθε καλόπιστος αναγνώστης των παραπάνω λέξεων αυθόρμητα δικαιούται να ρωτήσει δύο πράγματα: 1) Σοβαρά; 2) Όλη η Αριστερά;
Αραγε η φιλολογία περί «μεταπολίτευσης-αλλαγής νατοϊκής φρουράς», που υιοθετήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι το ΚΚΕ, δεν εμπίπτει στον λαϊκιστικό αντικαπιταλιστικό λόγο; Τα συνθήματα για την «ΕΟΚ των μονοπωλίων» (που ήταν πιστεύω όλης της Αριστεράς πλην ΚΚΕ εσωτερικού) δεν εμπίπτει στην παραπάνω κατηγορία; Το γεγονός ότι ο αιμοσταγής εχθρός (όρα Μιλόσεβιτς) του εχθρού της Αριστεράς (όρα ΗΠΑ) έγινε λάβαρο και εικόνισμα δεν είναι λαϊκιστικός λόγος; Το γεγονός ότι ο σατράπης των Κούρδων εχθρός του εχθρού μας (της Τουρκίας δηλαδή) έγινε φίλος της Αριστεράς δεν αποτελεί λαϊκισμό, ανάλογο εκείνου που πουλούσε η «17Ν»; Το γεγονός ότι η Αριστερά έκλεισε τα μάτια στα εγκλήματα κάθε εξ ευωνύμων δικτάτορα — ο Α. Παπανδρέου έφτασε να επισκεφθεί τον Γιαρουζέλσκι την επόμενη του πραξικοπήματος στην Πολωνία, ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος χαριεντίζονταν με τον Σλ.. Μιλόσεβιτς, η Αριστερά ακόμη χαιρετίζει την οικογενειακή επιχείρηση «Κάστρο – Διακυβέρνηση Κούβας Ο.Ε.» — δεν είναι λαϊκισμός;
Η Αριστερά έχει μεγάλη ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά προσέφυγε πολλές φορές στον λαϊκισμό. Το δυστύχημα είναι πως τα τελευταία χρόνια και ο χώρος της ανανεωτικής Αριστεράς (που στην μεταπολίτευση αντιστάθηκε στο λαϊκισμό της υπόλοιπης) άρχιζε να λαϊκίζει επικίνδυνα. Αυτό έχει πιθανώς να κάνει με την χαρισματική προσωπικότητα του κ. Κωνσταντόπουλου (κάποιοι τον θεωρούν δεύτερο Ανδρέα Παπανδρέου), αλλά δυστυχώς -κι ενάντια σε όσα αποποιείται σήμερα η «Αυγή»- η Αριστερά «υιοθέτησε τον λαϊκιστικό αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό λόγο». Δυστυχώς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 20.2.2002
