Το τρομακτικό στην υπόθεση των υποκλοπών, δεν είναι ότι κάποιοι επιχείρησαν να κρυφακούσουν τον πρωθυπουργό και το μισό υπουργικό συμβούλιο. Πρέπει να μας ανησυχήσει το γεγονός ότι το κατάφεραν και η Ελληνική Πολιτεία το έμαθε τυχαία…
Ένα συμπέρασμα μπορεί να βγει από τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου των τριών υπουργών για το μεγάλο θέμα των υποκλοπών τηλεφωνημάτων της πολιτικής ηγεσίας. Το πιθανότερο είναι πως τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού και πολλών άλλων παραγόντων της πολιτικής ζωής παρακολουθούνται ακόμη.
Κακά τα ψέματα! Είναι χιλιάδες εκείνοι που ενδιαφέρονται για το τι λέει κατ’ ιδίαν ο πρωθυπουργός. Από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες, μέχρι τους πολιτικούς του αντιπάλους, μέχρι μεγάλες επιχειρήσεις που παίρνουν έργα του Δημοσίου και μέχρι τους δημοσιογράφους (ώστε να τους λυθεί η απορία περί του χρόνου διενέργειας του ανασχηματισμού). Κάποιοι από τους παραπάνω θα έχουν τα μέσα και την έλλειψη τσίπας να το κάνουν. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι το τι έκαναν και πιθανώς ακόμη να κάνουν αυτοί, αλλά τι κάνουμε εμείς, δηλαδή η συντεταγμένη Πολιτεία αυτής της χώρας.
Η υπόθεση αποκαλύφθηκε στην εταιρεία εξαιτίας τυχαίων περιστατικών.
O διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας είχε την ευγενική καλοσύνη να ενημερώσει το πρωθυπουργικό γραφείο. Όπως είπε και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, θα μπορούσε ο κ. Κορωνιάς να αποσιωπήσει το περιστατικό. Άριστα έπραξε και ενημέρωσε. Αν δεν το έκανε, πιθανότατα η κυβέρνηση να μη γνώριζε το παραμικρό και να μη γινόταν ούτε καν η εκτίμηση της μικρής ή μεγάλης ζημίας που υπέστη η χώρα λόγω των υποκλοπών.
Το ζήτημα όμως, δεν είναι η ευγενής συνεισφορά του κ. Κορωνιά προς το ελληνικό κράτος, αλλά η προηγούμενη απουσία αυτού του κράτους. Είναι όλα τα άλλα, που δεν είχαν γίνει από τις υπηρεσίες του, ώστε να μην υπάρξουν οι υποκλοπές.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό: Δεν υπάρχει κανείς στον κρατικό μηχανισμό (π.χ. αυτές οι πολυδάπανες μυστικές υπηρεσίες) που να πράττουν το αυτονόητο, να εξασφαλίζουν, δηλαδή, το απόρρητο των επικοινωνιών κορυφαίων πολιτικών παραγόντων, μέχρι και του πρωθυπουργού; Δεν ελέγχονται ανά τακτά διαστήματα τα τηλέφωνά του ώστε να προστατευτεί από κακόβουλους ωτακουστές; Μιλάμε για τον πρώτο πολίτη της χώρας, που χειρίζεται εξαιρετικά λεπτές υποθέσεις…
Σίγουρα! Η τεχνολογία κάνει τις υποκλοπές εύκολη υπόθεση. Αποδείχθηκε περίτρανα σε αυτήν την υπόθεση. Αλλά από την άλλη, η ίδια τεχνολογία κάνει τα μέτρα αποτροπής των υποκλοπών εξίσου εύκολα. Στην Ελλάδα δεν έχουμε πάρει καν χαμπάρι το πρώτο, ώστε να χρησιμοποιήσουμε το δεύτερο; Δεν έπρεπε κάποιοι να ελέγχουν αν και κατά πόσον τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού είναι ασφαλή;
Και τώρα που αποκαλύφθηκε το συμβάν, θα γίνει κάτι; Φτιάχτηκε ο μηχανισμός που θα εξασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών ?ουχί ημών των απλών πολιτών? κορυφαίων πολιτειακών στελεχών; Μήπως σε μερικούς μήνες πάλι και με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός θα έχουμε νέα συνέντευξη Τύπου για άλλες υποκλοπές;
Το τρομακτικό στην παραπάνω υπόθεση, δεν είναι ότι κάποιοι επιχείρησαν να κρυφακούσουν τον πρωθυπουργό και το μισό υπουργικό συμβούλιο. Πρέπει να μας ανησυχήσει το γεγονός ότι το κατάφεραν. Ακόμη περισσότερο πρέπει να μας φοβίσει, ότι το έκαναν ανενόχλητοι επί δέκα μήνες. Χειρότερα: Θα συνέχιζαν ανενόχλητοι το έργο τους, αν δεν συνέβαιναν κάποια τυχαία περιστατικά.
Γι’ αυτό καλά θα κάνει ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί να μη μιλούν στο τηλέφωνο. Διότι εκ των αποκαλύψεων μάθαμε ότι δεν υπάρχει μηχανισμός αντιμετώπισης των υποκλοπών, τουλάχιστον των τηλεφώνων που ανήκουν σε κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες. Όταν τον αποκτήσουμε, το ξανασυζητούμε…
ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Οι παράπλευρες απώλειες ενός αγώνα…
Αν και είναι επικίνδυνη η πιθανολόγηση σε τέτοιου τύπου υποθέσεις, η λίστα των ατόμων που έγιναν στόχος υποκλοπών δίνει μια πρώτη μυρωδιά για το ποιος μπορεί να είναι ο δράστης.
Έχουμε πολιτικά πρόσωπα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο άπτονται αμυντικών προμηθειών, Άραβες επιχειρηματίες και Έλληνες πολίτες που θεωρήθηκαν ότι είναι συμπαθούντες προς την εγχώρια τρομοκρατία. Αν και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος γι’ αυτού του τύπου τις υποθέσεις, το μείγμα δείχνει προς μυστικές υπηρεσίες φίλιων χωρών.
Δύσκολο πλέον, να μάθουμε την αλήθεια, αλλά υποθέτοντας ότι τα πράγματα είναι όπως φαίνονται θα πρέπει να συμπεράνουμε πως ο «αντιτρομοκρατικός αγώνας» δεν περιορίζεται στις υποθέσεις τρομοκρατίας. Από τη στιγμή που βρήκαν παπά αρχίζουν να παρακολουθούν πέντε, έξι.
Με πρόσχημα δηλαδή, την καταπολέμηση της εγχώριας ή ξένης τρομοκρατίας εξυπηρετούνται και άλλοι σκοποί. Όπως π.χ. τα αμυντικά συμβόλαια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.2.2006
