Ορθά όσα επισημαίνει η ΟΛΜΕ για τις μαθητικές εξορμήσεις στα πολυκαταστήματα και τα νυχτερινά κέντρα, αλλά γιατί κατόπιν εκδρομής;
Μια χαρά τα λέει η Ομοσπονδία Λειτουργών μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) για τις σχολικές εκδρομές. Δηλαδή, ουδείς εχέφρων άνθρωπος μπορεί να διαφωνήσει στις επισημάνσεις
1. Το σχολείο, ως κατ’ εξοχήν φορέας κοινωνικοποίησης, οφείλει να λαμβάνει, σε όλη την έκταση των προγραμμάτων και δραστηριοτήτων του, εκείνα τα μέτρα, ώστε να διαπαιδαγωγείται η νέα γενιά με αξίες οι οποίες συγκροτούν σε βάθος την εφηβική προσωπικότητα.
2. Οι επισκέψεις, οι εκδρομές και γενικά οι δραστηριότητες των σχολείων πρέπει να είναι συμβατές με τους σκοπούς της εκπαίδευσης και σε καμιά περίπτωση να μην υποτάσσονται σε αγοραίες «αξίες», όπως είναι ο καταναλωτισμός.
3. Το σχολείο οφείλει, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να αντισταθεί συλλογικά, με κάθε πρόσφορο τρόπο, στον εκμαυλισμό των μαθητών, στην έκπτωση αξιών και στη δημιουργία συνείδησης αγοραστών, θεατών και χειραγωγούμενων πολιτών.
4. Η παρουσία και η συμμετοχή μαθητών και μαθητριών σε εκδηλώσεις χαμηλού επιπέδου (τύπου «πασαρέλας», επιδείξεων ρούχων, σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης αμφίβολου πολιτιστικού επιπέδου κ.λπ.) κάθε άλλο παρά επωφελής είναι για τους νέους και δημιουργεί αρνητική εικόνα για την εκπαίδευση.
Μας κάλυψε και δεν μπορεί να διαφωνήσει ουδείς. Οι σχολικές εκδρομές είναι (ή έπρεπε να είναι) μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κάτι σαν μάθημα εκτός αίθουσας.
Μια χαρά λοιπόν είναι αυτά που λέει η ΟΛΜΕ, αλλά η τρομάρα μας είναι γιατί τα λέει τώρα σε εμάς (δηλαδή σε όλο τον ελληνικό λαό, δια ανακοίνωσής της) και δεν τα έλεγε τόσο καιρό στα μέλη της, τους καθηγητές, που συναποφασίζουν αυτές τις εκδρομές στα πολυκαταστήματα και τα νυχτερινά κέντρα.
Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι οποτεδήποτε ακούμε το αρκτικόλεξο ΟΛΜΕ δύο πράγματα έρχονται στο μυαλό μας. Η λέξη απεργία και η συνακόλουθη ανάμνηση της «κοπάνας» των παιδικών μας χρόνων. Αυτό δείχνει το επίπεδο του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα: αιτήματα (κυρίως και συνήθως μισθολογικά) χωρίς υπευθυνότητα.
Η αλήθεια είναι πως οι λειτουργοί Μέσης Εκπαίδευσης δεν έχουν πολλές πρωτοβουλίες για να κάνουν κατά τον καλύτερο τρόπο το μάθημά τους. Κανονικά η Μέση Εκπαίδευση έπρεπε να είναι κι αυτή αποκεντρωμένη. Να έχει πέρα, από ένα βασικό κορμό μαθημάτων, την ευελιξία να διαμορφώσει πρόγραμμα διδασκαλίας ανάλογα τις ιδιομορφίες του τόπου που είναι το σχολείο. Σήμερα κάποιοι γραφειοκράτες από την οδό Μητροπόλεως ράβουν ένα κουστούμι για όλη τη χώρα, άσχετα με τις ανάγκες κάθε γεωγραφικής περιοχής.
Το μόνο στοιχείο της διαδικασίας εκπαίδευσης που έχουν σήμερα οι καθηγητές στα χέρια τους είναι οι σχολικές εκδρομές. Αντί λοιπόν να το χρησιμοποιήσουν για να δείξουν πόσο καλά μπορούν να διαχειριστούν αυτό το ελάχιστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας που τους δόθηκε, το σπαταλούν σε στο «The Mall» και στα νυχτερινά κέντρα.
Τι έπρεπε (και τι πρέπει) να κάνει η ΟΛΜΕ; Κατ’ αρχήν αυτά που λέει σήμερα έπρεπε να τα πει πριν χρόνια στα μέλη της. Με το που εμφανίστηκαν τα πρώτα εκφυλιστικά συμπτώματα των εκδρομών να επισημάνει με αυστηρότητα στα μέλη της ότι οι εκδρομές είναι εκπαιδευτικές και ουχί (της κακιάς ώρας) ψυχαγωγικές.
Τρίτον: σε μια εποχή που τα πάντα μελετώνται είναι σίγουρο ότι κάποιοι εντός κι εκτός Ελλάδος έχουν βρει τρόπους να μεγιστοποιήσουν το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα ακόμη και των εκδρομών. Αυτή την εμπειρία πρέπει (δια συνεδρίων, φυλλαδίων ή άλλων τρόπων) να την μεταβιβάσει στα μέλη της.
Και τελευταίο: με την επιτυχία της παραπάνω προσπάθειας ανά χείρας να πάει στο υπουργείο Παιδείας και μαζί με τα μισθολογικά αιτήματα να ζητήσει για τους καθηγητές περισσότερες αρμοδιότητες. Κάτι που φυσικά θα δικαιολογούσε και τα μισθολογικά αιτήματα…
Υ.Γ.: «Οι καθηγητές πιέζονται από τους μαθητές για τις εκδρομές», δήλωσε κάπου ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ κ. Δ. Γεώργας. Εντάξει! Η θεωρία του πολιτικού κόστους μπορεί να εξηγήσει διάφορα ευτράπελα σ’ αυτή τη χώρα, αλλά όχι και ακόμη και την (στην καλύτερη περίπτωση) αδιαφορία των μη εκλεγμένων δημοσίων υπαλλήλων. Αν είναι έτσι, να πιέσουμε κι εμείς λίγο τους εφοριακούς για να μην πληρώνουμε φόρους…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10.3.2006