Η έννοια της κρίσης ακούγεται αρνητικά. Έχει εντάσεις εκνευρισμούς και πάθη. Προέρχεται όμως από την λέξη κρίνω. Και η «κρίση» εκ του «κρίνω» είναι θετική. Πιθανώς για ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.
Τα πράγματα είναι δύσκολα για το ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχείς αποχωρήσεις στελεχών δημιουργούν εκνευρισμό και κλίμα ηττοπάθειας. Γκρίνιες εξαπολύονται από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά παράθυρα, πικρίες βγαίνουν στον αέρα. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ο συνδετικός του ιστός, αυτό που έδενε στην ίδια κομματική οργάνωση τον κ. Παπαθεμελή και τον κ. Παπανδρέου διερράγη. Δεν ήταν άλλο από την εξουσία. Όσο υπήρχε στον ορίζοντα κορβανάς, οι ιδεολογικές διαφορές έμπαιναν στην άκρη. Τώρα που η κουτάλα απομακρύεται, το ΠΑΣΟΚ διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν εύκολα για το ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Αμέσως μετά την εκλογή του μπήκε στην κρίση του ασφαλιστικού. Το έκτακτο συνέδριο που συγκάλεσε ο κ. Σημίτης, απλώς έσπρωξε τις διαφωνίες κάτω από το χαλί. Η εξουσία υπήρξε ένα εξαιρετικό συγκολλητικό που καταλάγιαζε τις εθνικές ανησυχίες του κ. Στέλιου Παπαθεμελή, τις δικανικές (περί της δίκης της «17 Νοέμβρη») του κ. Φοίβου Ιωαννίδη, τις σοσιαλιστικές του κ. Θεόδωρου Κατσανέβα. Όλες αυτές οι ανησυχίες, χωρίς προοπτική εξουσίας έπρεπε να βγουν στον αέρα.
Το ΠΑΣΟΚ ζει πλέον το αποκορύφωμα της κρίσης. Καιρός ήταν. Αυτό το σούπερ-μάρκετ απόψεων και αντιλήψεων δεν αντιστοιχούσε επ’ ουδενί στις νέες κοινωνικές διαστρωματώσεις, στις νέες ανάγκες της κοινωνίας. Ήταν ένα πράγμα που παραμύθιαζε όλο τον ντουνιά. Είχε μια άποψη για κάθε γούστο. Ελληνοτουρκική προσέγγιση ήθελε ο κ. Παπανδρέου, τουρκοφαγία προωθούσε ο σκληρός εθνικιστικός πυρήνας του κόμματος. Η κυβέρνηση έδινε την Σούδα στους Αμερικανούς για την επέμβαση στο Ιράκ και ο γραμματέας του κόμματος ήταν στους δρόμους διαμαρτυρόμενος κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Μόνο που αυτή η τακτική έχει κοντά ποδάρια. Δεν μπορεί να λειτουργήσει επί μακρόν και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την νομή του κράτους. Και εδώ φτάνουμε στην πραγματική διαίρεση του κυβερνώντος κόμματος. Από την μια η ηγετική ομάδα είδε τα αδιέξοδα του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού και από την άλλη ολόκληρος ο κομματικός μηχανισμός σιτίζεται από το κόμμα. Αυτή τη σχιζοφρένεια την ζει μεν το ΠΑΣΟΚ την επωμίζεται στην τσέπη του ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Κάποτε θα τελείωνε. Δυστυχώς άργησε.
Η έννοια της κρίσης ακούγεται αρνητικά. Έχει εντάσεις εκνευρισμούς και πάθη. Προέρχεται όμως από την λέξη κρίνω. Και η κρίση εκ του κρίνω είναι θετική. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να πάει επί μακρόν πατώντας και στις δύο βάρκες. Ή θα γίνει ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα -στα πρότυπα των Νέων Εργατικών του κ. Τόνι Μπλερ ή της μετάλλαξης της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που επιχειρεί τώρα ο κ. Γκέρχαρντ Σρέντερ- ή θα παρέμενε το απολιθωμένο (και για την Ελλάδα, βρώμικο) σοσιαλιστικό κόμμα.
Η κρησάρα (στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «κόσκινο») στο ΠΑΣΟΚ θα αποβεί μακροπρόθεσμα θετική για το κυβερνών κόμμα. Και πιθανώς για ολόκληρη την πολιτική ζωή του τόπου. Οι εξελίξεις γίνονται εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και δεν αφορούν πλέον μόνο το ΠΑΣΟΚ…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 20.11.2003
