Οι απαρτίζοντες την Ανεξάρτητης Αρχής Προσωπικών Δεδομένων, αν δεν παίζουν κομματικά παιγνίδια, άγονται και φέρονται στις αποφάσεις τους ανάλογα με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Αν ποτέ συναντούσα τον κ. Γουργουράκη πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής Προσωπικών Δεδομένων θα του έθετα μια μόνο απλή ερώτηση: «Ξέρετε κ. Γουργουράκη πόσοι αυτή τη στιγμή έχουν στη βάση δεδομένων τους τα προσωπικά μου δεδομένα; Δυστυχώς πολλοί. Κατ’ αρχήν οι τράπεζες με τις οποίες κάποια στιγμή συνεργάστηκα. Η “Εμπορική” -το ξέρω το διαπίστωσα- διατηρεί στους υπολογιστές της το όνομά μου, την διεύθυνσή μου, τον Αριθμό Δελτίου ταυτότητας, τον Αριθμό Φορολογικού Μητρώου και φυσικά την οικονομική μου ιστορία. Παρ’ όλο που εδώ και καιρό σταμάτησα να έχω την κάρτα τους.»
Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να απευθυνθώ ως πολίτης στον κ. Γουργουράκη και στην αρχή της οποίας προΐσταται, αν δεν μπορώ να τεκμηριώσω ότι τα προσωπικά μου δεδομένα που υπάρχουν σε καμιά δεκαριά τράπεζες χρησιμοποιούνται για λάθος και ιδιοτελείς σκοπούς. Υπάρχουν εκεί, όπως και στις βάσεις δεδομένων πολλών περιοδικών στα οποία κατά καιρούς υπήρξα συνδρομητής.
Πριν ένα χρόνο περίπου δημοσίευσα απ’ αυτήν εδώ τη στήλη το εξής εκπληκτικό: «Αργησε, αλλά ήρθε και στην Ελλάδα το φρούτο της συλλογής προσωπικών στοιχείων από αλυσίδες πολυκαταστημάτων έναντι ευτελών εκπτώσεων και προσβλητικών όρων για τους ερωτώμενους. Η τακτική, όπως φαίνεται από τα έντυπα της εταιρίας Carrefour, είναι απλή: ο πελάτης ενός πολυκαταστήματος συμπληρώνει μια αίτηση στην οποία του ζητείται να απαντήσει μέχρι για την μάνα του και τον πατέρα του (κυριολεκτικά): ποια είναι η οικογενειακή του κατάσταση (άγαμος, διαζευγμένος, χήρος κ.λ.π.), αν ενοικιάζει ή έχει σπίτι, το μηνιαίο καθαρό εισόδημα, το επάγγελμα των μελών της οικογένειας, αν έχει γάτα, σκύλο ή άλλο ζώο, πότε γεννήθηκαν τα παιδιά κ.λ.π. Στο κάτω μέρος της αίτησης αναφέρεται: «Ρητώς δηλώνω ότι συγκατατίθεμαι όπως τα παραπάνω στοιχεία αποτελέσουν αντικείμενο επεξεργασίας για σκοπούς marketing είτε από την εταιρία σας είτε από άλλη που ειδικεύεται σε αγορές marketing.» Όπερ μεθερμηνευόμενον: κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα απογίνουν αυτά τα προσωπικά δεδομένα. Όλη δε η ιδιωτική μας ζωή κοστίζει μια ευτελή έκπτωση 5-10% σε επιλεγμένα μάλιστα προϊόντα.»
Η Αρχή της Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δεν κινήθηκε. Η ευαισθησία της ήταν για μια ακόμη φορά επιλεκτική. Πίστεψα ότι από την στιγμή που κάποιος συναινεί να δώσει «φόρα-παρτίδα» την προσωπική του ζωή ουδείς πρέπει να τον εμποδίζει. Έστω για το καλό του. Πιθανώς να ήταν και μια φιλελεύθερη μη-παρέμβαση.
Μέχρι προχθές που ο κ. Δημήτριος Γουργουράκης ευαισθητοποιήθηκε για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των ΠΑΣΟΚων. Έτσι αυτό που επιτρέπεται για το σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς απαγορεύεται για ένα πολιτικό κόμμα. Αυτό που κάνουν οι εταιρίες τσιγάρων και απορρυπαντικών με τους διαγωνισμούς απαγορεύεται για ένα πολιτικό φορέα! Αυτό που κάνει κάθε βιοτεχνία με τους νυν και πιθανούς πελάτες το απαγορεύει σε ένα θεσμικό της Δημοκρατίας φορέα.
Δεν γνωρίζω αν η συγκεκριμένη απόφαση θα βλάψει ή θα ωφελήσει τελικά το ΠΑΣΟΚ. Μάλλον το τελευταίο. Το ζήτημα είναι ότι οι απαρτίζοντες τις ανεξάρτητες αρχές, αν δεν παίζουν κομματικά παιγνίδια, άγονται και φέρονται στις αποφάσεις τους ανάλογα με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Το αποτέλεσμα είναι να κάνουν όλους τους «φίλους» μέλη του ΠΑΣΟΚ.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι πόσα μέλη θα εγγράψει το ΠΑΣΟΚ. Αυτό ως πολίτες λίγο πρέπει να μας αφορά. Αυτό που μας αφορά είναι ότι ο κ. Γουργουράκης και οι συν αυτώ στάθηκαν μικρότεροι των περιστάσεων που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Με την απόφαση τους υπονόμευσαν την ύπαρξη αυτών καθαυτών των ανεξάρτητων αρχών. Επέτρεψαν στα σούπερ-μάρκετ να διατηρούν βάσεις δεδομένων και όχι σε ένα κόμμα! Έκαναν τις ανεξάρτητες αρχές να μην είναι ούτε «ανεξάρτητες», ούτε «αρχές». Απλώς μια μάζωξη ανθρώπων που αποφασίζουν ανάλογα με τη συγκυρία και όχι με το νόμο. Κρίμα κ. Γουργουράκη. Κρίμα!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6.2.2004
