Η εκλογική σύμπραξη των αριστερών κομμάτων υπήρχε όσο λειτουργούσαν τα αντιδεξιά ανακλαστικά. Από τη στιγμή που αυτά (και καλώς) έπαψαν να υφίστανται δεν υπάρχει κοινή πλατφόρμα συνεργασίας.
Το τραγούδι του κ. Λουκιανού Κηλαηδόνη «Πού βαδίζουμε, κύριοι;» («Τα ‘φτιαξε ο Μηνάς με τη Μαρία, που τα ‘χε με τον Νίκο…») αρχίζει να θυμίζει η ιστορία των συνεργασιών στην Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ φλερτάρει το «Συνασπισμό» για τις ερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, αλλά αυτός δεν ανταποκρίνεται αν δεν πάρει προίκα μια δήλωση για την «Ολυμπιακή». Η ηγετική της Κουμουνδούρου δεν μπορεί να ξεχάσει τον πρώτο της έρωτα στον Περισσό κι έτσι ο «Συνασπισμός» επιμένει να πολιορκεί το ΚΚΕ. Το κόμμα του λαού όμως δεν ανταποκρίνεται παραμένοντας συνεπές στον έρωτα με τον εαυτό του. («Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου ποιος είναι ο πιο αριστερός στον κόσμο;)
Έτσι όλη η υπόθεση της μ.Μ. (μετά την Μεταπολίτευση) Αριστεράς γίνεται ένα δράμα με πολλούς ανεκπλήρωτους έρωτες, παρελθόντες φθόνους, μίση και πάθη. Πέρα όμως από τις ψυχολογικές στάσεις (όσο κι αν φαίνεται ανόητο, στην Αριστερά η ψυχολογία πολλές φορές υπερκεράζει την πολιτική) υπάρχουν και σοβαρά προβλήματα για την υπόθεση της συνεργασίας.
Δηλαδή, για να πούμε και του Συνασπισμού το δίκιο, σε ποια πλατφόρμα μπορεί να συνεργαστεί η Κουμουνδούρου με τη Χαριλάου Τρικούπη; Έτσι κι αλλιώς, ο Συνασπισμός θέλει να γίνει ΚΚΕ όταν μεγαλώσει, οπότε έχει δίκιο ο κ. Αλέκος Αλαβάνος να δηλώνει: «Θέλει ο Γ. Παπανδρέου να αναπτύξουμε κοινές δράσεις; Ποιο είναι το πιο σημαντικό θέμα σήμερα, για παράδειγμα, εδώ και εβδομάδες; Το θέμα της ασφάλειας των αερομεταφορών. Ας κινηθεί το ΠΑΣΟΚ σε μία κατεύθυνση για μια δημόσια Ολυμπιακή Αεροπορία ασφαλή, κερδοφόρα, αποδοτική και μπορούμε να προχωρήσουμε με τις κοινές δράσεις».
Στο θέμα της συνεργασίας η Κουμουνδούρου ακολουθεί την τακτική της Γαλλίας με την τουρκική ένταξη. Στην αρχή έθεσε το αρμενικό, τώρα το Κυπριακό και πάει λέγοντας. Έτσι, ακόμη κι αν το ΠΑΣΟΚ συναινούσε στον κρατικό χαρακτήρα της «Ολυμπιακής», σίγουρα ο «Συν» θα ζητούσε εθνικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας. (Σ.Σ.: Καημός πάντως κι αυτός του «Συνασπισμού» για την «Ολυμπιακή»! Δεν τους τη χαρίζει η κυβέρνηση για να δούμε πως μπορεί να γίνει «ασφαλής, κερδοφόρα και αποδοτική»;)
Το ΚΚΕ, από τη μεριά του, ετοιμάζεται τώρα να εισπράξει τους καρπούς της συνεπούς λαϊκίστικης του ρητορείας. Με μια οικονομία που αντιμετωπίζει δομικά προβλήματα και με περιορισμένες τις επιδοτήσεις που συντηρούσαν το φιλευρωπαϊσμό των Ελλήνων, ο Περισσός βάσιμα προσδοκά σε μεγάλη άνοδο της εκλογικής δύναμής του. Αυτή δεν έχει σκοπό να τη μοιραστεί με κανέναν, οπότε αδίκως περιτριγυρίζει εκλιπαρώντας το ΚΚΕ η Κουμουνδούρου.
Η εκλογική σύμπραξη των αριστερών κομμάτων υπήρχε όσο λειτουργούσαν τα αντιδεξιά ανακλαστικά. Από τη στιγμή που αυτά (και καλώς) έπαψαν να υφίστανται δεν υπάρχει κοινή πλατφόρμα συνεργασίας. Εξάλλου, μια διασπασμένη Αριστερά εμπλουτίζει με πολλά περισσότερα στοιχεία κωμωδίας τον τόπο, απ’ ό,τι ένα κοινό σχήμα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι τοπικές κοινωνίες ξέρουν πολλά περισσότερα για τα του οίκου τους από τα επιτελεία των κομμάτων στην Αθήνα. Κι εκεί θα υπάρξουν συνεργασίες πολλές και με πολλούς, με γνώμονα τα συμφέροντα κάθε κοινωνίας ξεχωριστά.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.9.2005
