Μεγαλύτερο πρόβλημα για την δικαιοσύνη είναι η σιωπηρή αμφισβήτησή της, το γεγονός ότι όλοι την προσπερνούν.
Αν θέλει να δει κανείς το κύρος που απολαμβάνει η Δικαιοσύνη στον τόπο δεν έχει παρά να ρωτήσει την κ. Φάνη Πετραλιά. Σύμφωνα με την υπουργό Απασχόλησης, η αποκάλυψη του ονόματος του βιντεοκομιστή είναι θέμα του κ. Ανδριανού. Το χειρότερο δε είναι ότι αυτή η δήλωση δεν προκάλεσε μια εύλογη ερώτηση: Είναι θέμα μόνο του κ. Ανδριανού; Πού βρίσκεται ο ανακριτής σ’ αυτή τη συλλογιστική;
Για να μην αδικούμε την κ. Πετραλιά πρέπει να πούμε ότι ίδια είναι η αίσθηση όλων, δημοσιογράφων και πολιτικών. Πέρασε μια βδομάδα συζητώντας τις επόμενες κινήσεις του Μεγάρου Μαξίμου. Θα πάει ο κ. Ανδριανός να καταθέσει ή όχι; Αυτό καθαυτό το γεγονός ότι η συζήτηση γίνεται σε επίπεδο του τι θα κάνει η εκτελεστική εξουσία αναδεικνύει μια διάχυτη αίσθηση που υπάρχει, ότι δηλαδή η δικαιοσύνη δεν μπορεί να επιβάλει την εύρεση της αλήθειας. Αυτό έγκειται στη διακριτική ευχέρεια του Μεγάρου Μαξίμου. Αν ο κ. Ανδριανός -έπειτα από πολιτική πίεση ή όχι, δεν έχει σημασία- δώσει το όνομα έχει καλώς. Αλλιώς, κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο ανακριτής πρέπει να ψάξει εναλλακτικούς δρόμους, π.χ. να δει σε ποιους έδωσε το επίμαχο DVD η κατηγορούμενη για να καταλήξει στον βιντεοκομιστή.
Το πρόβλημα με τη Δικαιοσύνη είναι ακριβώς αυτό. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι μπορεί να φτάσει στην αλήθεια. Χειρότερα: αρκετοί πιστεύουν ότι δεν θέλει να φτάσει στην αλήθεια. Ακόμη και η διερεύνηση του αυτονόητου είναι θέμα πολιτικών διεργασιών, ένα ιδιότυπο μπρα ντε φερ μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Ως «νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Τύπου», χαιρέτισε ο εκπρόσωπος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης το γεγονός ότι δύο βδομάδες μετά, ο κ. Ανδριανός θα πάει στον ανακριτή για να συμπληρώσει την κατάθεσή του. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά και αυτή τη δήλωση, θα δούμε ότι ο ανακριτής πάλι απουσιάζει από τη συνολική εικόνα. Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι και πολίτες θεωρούν ότι η Δικαιοσύνη έχει επικουρικό ρόλο στην υπόθεση κι αυτό αποτελεί ήττα της δημοκρατίας συνολικά. Υποσυνείδητα όλοι είναι σίγουροι ότι η αλήθεια που θα λάμψει θα είναι η αλήθεια που οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι επικοινωνιακές διεργασίες θα επιτρέψουν ή θα επιβάλουν. Υπάρχει μεγαλύτερη αμφισβήτηση του κύρους της Δικαιοσύνης, από αυτή τη διάχυτη αίσθηση;
Κακά τα ψέματα, η Δικαιοσύνη έχει πρόβλημα κύρους μέρος του οποίου είναι η φωναχτή αμφισβήτηση των ενεργειών της από τα άλλα, πλην του εκάστοτε κυβερνητικού, κόμματα. Πιο προβληματική είναι αυτή η σιωπηρή αμφισβήτησή της που δεν μπορεί εύκολα να καταπολεμηθεί κι αυτό δεν πιστοποιείται μόνο από την έκβαση της συζήτησης για το όνομα του βιντεοκομιστή. Το γεγονός ότι ελάχιστοι υποστηρίζουν πλέον ότι «υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα», αλλά όλοι ελπίζουν να «υπάρχουν κανάλια στην Αθήνα» είναι η άλλη όψη της ίδιας αλλά σε καθημερινό επίπεδο αμφισβήτησης.
Δεν γνωρίζουμε τη γιατρειά αυτής της ασθένειας, μόνο το γεγονός ότι πρέπει να υπάρξει για το καλό του δημοκρατικού πολιτεύματος. Σίγουρα είναι δύσκολη και δεν καταπολεμάται με προτροπές περί σεβασμού της Δικαιοσύνης. Αντιθέτως κατακτάται μέρα με τη μέρα, υπόθεση, υπόθεση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.1.2008