Το βρετανικό φλέγμα του Economist δεν μπορούσε να αφήσει χωρίς να σχολιάσει τα πεπραγμένα του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης με τον ξεχωριστό και ιδιαίτερα δηκτικό του τρόπο. Ο τίτλος του άρθρου προϊδεάζει: «Ψάχνοντας κάτι, για το οποίο αξίζει να οργιστούν…»
Το βρετανικό φλέγμα του Economist δεν μπορούσε να αφήσει χωρίς να σχολιάσει τα πεπραγμένα του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης με τον ξεχωριστό και ιδιαίτερα δηκτικό του τρόπο. Ο τίτλος του άρθρου προϊδεάζει: «Ψάχνοντας κάτι, για το οποίο αξίζει να οργιστούν…»
«Έχει χάσει το δρόμο του το κίνημα ή απλώς ο κόσμος προχώρησε;», αναρωτιέται το περιοδικό. «Βέβαια η αντιπαγκοσμιοποίηση ήταν πάντα μεγάλη εκκλησία που αγκάλιαζε τα πάντα: από οικολόγους μέχρι υπέρμαχους των ανθρώπινων δικαιωμάτων, από πολιτικούς ακτιβιστές μέχρι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων – όλοι με αριστερές αποχρώσεις. Αλλά τελευταία το κίνημα μοιάζει να έχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία και να είναι όλο και λιγότερο προσανατολισμένο….»
«Τα θέματα που κυριαρχούσαν στο κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης τον περασμένο χρόνο -αντίθεση στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, στην μαζική κατανάλωση, στον ανήθικο καπιταλισμό κ.λ.π.- έχουν χάσει τη δύναμή τους. Μετά την επίθεση των τρομοκρατών της 11ης Σεπτεμβρίου το τοπίο άλλαξε. Από τότε η παγκόσμια οικονομία έγινε πιο εύθραυστη και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις μοιάζουν δυσκολότερα… Όταν πολυεθνικές επιχειρήσεις σαν τα McDonalds περικόπτουν τις διεθνείς δραστηριότητές τους (λόγω μειωμένων κερδών και βραδείας οικονομικής ανάπτυξης) οι αντιτιθέμενοι της παγκοσμιοποίησης ψάχνουν για κάτι καινούργιο ώστε να μπορέσουν αν διαμαρτυρηθούν. Πολλοί το βρήκαν στη θορυβώδη αντίθεση ενός πιθανού πολέμου στο Ιράκ, αλλά όλα δείχνουν ότι η αναζήτηση δεν θα τελειώσει εδώ…»
Το πιθανότερο είναι να στραφεί το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης στα προβλήματα των αναπτυσσόμενων χωρών. «Η κατάρρευση της Αργεντίνικης οικονομίας αύξησε το ενδιαφέρον. Οι οπαδοί του κινήματος αναρωτούνται αν ήταν κατάλληλο το φάρμακο που δόθηκε στην Αργεντινή και σε οικονομίες σαν κι αυτή…»
Εδώ όμως υπάρχει η έκπληξη. Η αμφισβήτηση του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης κερδίζει έδαφος κι εντός των διεθνών θεσμών που κατηγορούνται ως … φορείς της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της Διεθνούς Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. «Η αποκαλούμενη “Παραδοχή της Ουάσιγκτον”, η συνταγή για συνεχή ανάπτυξη, που δεν αμφισβητήθηκε την δεκαετία του μεγάλου μπουμ – δηλαδή την δεκαετία του 1990 – ελέγχεται πλέον εξονυχιστικά κι από τις δύο πλευρές των οδοφραγμάτων», γράφει ο Economist, «Επίσης το “Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ”, αγαπημένος στόχος των οπαδών του κινήματος εκτιμά ότι η Αργεντινή “τιμωρήθηκε αρκετά” και τώρα χρειάζεται την βοήθεια της διεθνούς οικονομικής κοινότητας…»
Έτσι, ο κόσμος αλλάζει και για τους μεν, αλλά και για τους απέναντι: τους αιωνίως δεν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 2.12.2002
