Οι εκκλήσεις για απαγορεύσεις προκύπτουν από παντού. Όλοι ζητούν να απαγορευτεί κάτι -καθείς ανάλογα με τα γούστα του- και κάποιοι μάλιστα το πετυχαίνουν.
Το θλιβερό είναι ότι εν έτει 2003 είμαστε αναγκασμένοι να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα: αυτά που υπήρξαν κατακτήσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος αιώνες τώρα. Το θλιβερότερο είναι μια συνολική ροπή της κοινωνίας και των ταγών της προς απαγορεύσεις οι οποίες άπτονται με την ελευθερία έκφρασης. Δεν ξέρει κανείς από που πρέπει να φυλαχτεί πλέον. Οι εκκλήσεις για απαγορεύσεις προκύπτουν από παντού. Όλοι ζητούν να απαγορευτεί κάτι -καθείς ανάλογα με τα γούστα του- και κάποιοι μάλιστα το πετυχαίνουν.
Έτσι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα απαγορεύεται δια νόμου ή δικαστικής εντολής:
1. Η κυκλοφορία ενός βιβλίου-κόμικ σχετικά με τη ζωή του Ιησού.
2. Οι «κρυφές κάμερες» ή καλύτερα οι κάμερες που οποιοσδήποτε μπορεί να χαρακτηρίσει «κρυφές» αν ισχυριστεί ότι δεν τις είδε.
3. Οι κάμερες και τα μαγνητόφωνα στα δικαστήρια και οι κάμερες και φωτογραφικές μηχανές έξω από τα δικαστήρια.
4. Οι κάμερες στις επιτροπές της Βουλής (Ας μην ξεχνάμε ότι όλο το υλικό που βγαίνει από το κοινοβούλιο φιλτράρεται με διαταγή του κ. Κακλαμάνη.)
5. Η αιχμηρή κριτική. Με το νόμο (ανδραγάθημα α’) Βενιζέλου όλα τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι ζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη αγωγών δισεκατομμυρίων χωρίς τη βάσανο της δίκης.
6. Η κατοχή και χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή. Ας μην ξεχνάμε το νόμο 3037/2002, ο οποίος παραμένει εν ισχύ, παρά το γεγονός ότι ποινικοποιεί τη χρήση όλων των ηλεκτρονικών Μέσων λόγω παιγνίων που αναγκαστικά εμπεριέχουν.
Κινδυνεύουμε επίσης να μπει χωροφύλακας στην ιεράρχηση των ειδήσεων που κάνουν τα ιδιωτικά κανάλια. Η ανακοίνωση του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου ήταν σαφής: ψάχνουν το νομικό τερτίπι για να την επιτύχουν. Το δυστύχημα είναι ότι το έχουν. Είναι ο πρόχειρος και ασαφής κώδικας δεοντολογίας για τα κανάλια ο οποίος δημοσιεύεται οσονούπω στην εφημερίδα της κυβέρνησης.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το επικοινωνιακό τοπίο που συνδιαμορφώσαμε είναι ρόδινο. Γκρίζο κι άσχημο πρέπει να χαρακτηριστεί. Ειδικά τα ιδιωτικά κανάλια (είτε το παίζουν σοβαρά, είτε όχι) δικαιολογημένα προκαλούν απέχθεια. Αλλά όσοι έχουν μνήμη θα θυμούνται ότι στη δεκαετία του ’80 έτσι έτεινε να διαμορφωθεί και ο χώρος του γραπτού Τύπου. Ας φέρουμε στο νου μας ποιες εφημερίδες επιβράβευαν τότε οι καταναλωτές της ενημέρωσης και που βρίσκονται αυτές τώρα και ας περιμένουμε υπομένοντας την τηλεόραση να περάσει τη βρώμικη εφηβεία της…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.2.2003
