Ένα από τα λαϊκιστικά υπολείμματα της παπανδρεϊκής κληρονομιάς στον τόπο είναι και αυτά που είχε αποκαλέσει «ρετιρέ των μισθωτών»…
Ένα από τα λαϊκιστικά υπολείμματα της παπανδρεϊκής κληρονομιάς στον τόπο είναι και αυτά που είχε αποκαλέσει «ρετιρέ των μισθωτών». Ήταν τότε που το πρόσταγμα της ισότητας είχε τυφλώσει τον τόπο και δόγμα είχε γίνει το καλύτερα όλοι ίσοι προς τα κάτω, παρά όλοι προς τα πάνω και άνισα. Αποτέλεσμα βέβαια αυτού ήταν να τραβήξουμε όλοι την κατηφόρα χωρίς να αποκτήσουμε ποτέ την πολυπόθητη ισότητα. Όλος ο τόπος κοίταζε πόσα παίρνουν οι άλλοι και ποτέ τι έκαναν. Η αποτελεσματικότητα ιεραρχήθηκε χαμηλά στο σύστημα αξιών, η επιτυχία και η υλική της επιβράβευση χαμηλότερα. Ο δημόσιος τομέας απονευρώθηκε από στελέχη υψηλής κατάρτισης και πλημμύρισε από αργόσχολους.
Τα αποτελέσματα αυτού του λαϊκισμού είναι ορατά κάθε φορά που γίνεται συζήτηση για τους μισθούς των βουλευτών. Ενώ έχουμε να σούρουμε τα μύρια-όσα στον σώμα των τριακοσίων (την αναποτελεσματικότητά τους, την βουβαμάρα τους, την ψήφιση νόμων που δεν στέκουν ούτε σε δικαστήριο της Ταγκανίκα, ακόμη και την διαβόητη συνταγματική αναθεώρηση κ.λ.π.) κάθε λίγο και λιγάκι όλη η κοινωνία υπό την καθοδήγηση των ΜΜΕ εφορμά για το αν θα πάρουν 100.000 δραχμές αύξηση ή όχι.
Το σενάριο αυτό επαναλαμβάνεται τώρα και με τους μισθούς των στελεχών του 2004. Υπάρχουν διευθυντές κραυγάζει η εφημερίδα «Αυριανή», που παίρνουν 4.000.000 δρχ. τον μήνα. Καθαρά; Μικτά; Δεν εξηγεί. Όπως επίσης δεν εξηγεί, αν αυτοί που παίρνουν αυτά τα ποσά, τα βγάζουν με την δουλειά τους. Βασικά, το κατά Ανδρέα Παπανδρέου «υπόδειγμα δημοσιογραφίας», δεν εξηγεί τίποτε. Απλώς δημοσιεύει καταλόγους μισθών (ανάμεσά τους υπάρχουν και απολαβές γραμματέων της τάξης των 285.000 δρχ.) απλώς για να δημιουργεί εντυπώσεις.
Το πρόβλημα βέβαια στην Ελλάδα δεν είναι πόσα παίρνουν τα στελέχη του δημόσιου βίου, αλλά πόσα βγάζουν. Είναι προτιμότερο να υπάρχουν στελέχη των 4 εκατομμυρίων δραχμών που θα παράγουν 4.100.000 δρχ. παρά στελέχη των 100.000 δρχ. που θα παράγουν 90.000. Στον ιδιωτικό τομέα το ξέρουν καλά αυτό και γι’ αυτό δίνουν και πενταπλάσιους μισθούς στα στελέχη τους.
Είναι λοιπόν καιρός να πάρουμε τα μάτια μας από τα πίτουρα και να ασχοληθούμε με το αλεύρι. Διότι μέχρι σήμερα υπήρξαμε ακριβοί στα πρώτα και φθηνοί στo δεύτερο. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο άλλο κομμάτι της εξίσωσης. Στην παραγωγικότητα. Αν αυτή βρεθεί ελλειμματική, τότε κάθε κριτική πρέπει να είναι αυστηρή…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.7.2003
