Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο αρχιεπίσκοπος εκφράζοντας πολιτικές απόψεις δεν μεταφέρει τον λόγο του Θεού, αλλά τις προσωπικές του απόψεις. Θεμιτό κι αυτό, αλλά τότε ο αρχιεπίσκοπος όποτε ανεβαίνει στον άμβωνα πρέπει να συστήνεται…
Η πολιτική είναι διάλογος. Είναι σύγκρουση απόψεων, για να υπερισχύσει η προσφορότερη σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Στον δημοκρατικό διάλογο υπάρχει μόνο μια σύμβαση, κάτι που αξιωματικά γίνεται δεκτό. Ουδείς έχει εκ των προτέρων δίκιο. Όλοι καταθέτουν τις απόψεις τους για να κριθούν: για να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν από την πλειοψηφία. Μόνο στις δικτατορίες κάποια άποψη θεωρείται εκ των προτέρων ορθή.
Η θρησκεία δεν είναι διάλογος. Είναι εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Δεν ισχύει η δημοκρατική αρχή, ότι «ουδείς αλάνθαστος μέχρι αποδείξεως του εναντίου». Κανείς μουσουλμάνος, για παράδειγμα, μπορεί να αμφισβητήσει ότι «ένας είναι ο Θεός και ο προφήτης αυτού Μωάμεθ», όπως και όλοι οι Χριστιανοί οφείλουν να πιστεύουν «σε ένα Θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανή και γης». Διάλογος σε ότι αφορά τα θρησκευτικά θέματα δεν χωρά. Αυτά είναι σαν τα αξιώματα στην ευκλέιδιο γεωμετρία. Ή πιστεύεις στις Γραφές και στην ερμηνεία που οι εκπρόσωποι του Θεού επί της γης δίνουν, ή θέτεις εαυτόν εκτός δόγματος.
Οι από του άμβωνος ομιλίες έχουν ένα σκοπό. Να εξηγήσουν στους πιστούς τον λόγο του Θεού. Βλέπετε οι Γραφές δεν απαντούν σε όλα και με την απαιτούμενη για τα σύγχρονα πράγματα λεπτομέρεια. Χρειάζεται η ερμηνεία τους. Γι’ αυτό υπάρχουν ιερείς, επίσκοποι κι αρχιεπίσκοποι. Να μεταφράσουν τις γενικές αρχές των γραφών στην σύγχρονη πραγματικότητα.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει μετά τις από του άμβωνος ομιλίες του αρχιεπισκόπου Αθηνών είναι απλό: αγαπάει ο Θεός τον Συνασπισμό; Προφανώς όχι, αφού ο επί της γης εκπρόσωπός Του ζητά να τον καταψηφίσουν. Και σ’ αυτό δεν χωρά συζήτηση. Οι από άμβωνος ομιλίες δεν είναι δημοκρατική διαδικασία. Δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία και δεν μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις. Η εκκλησία δεν είναι αμφιθέατρο για να κατέβει μια πρόταση και να υιοθετηθεί ή να απορριφθεί από την πλειοψηφία. Ένας μιλά και οι πολλοί υπακούν.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο κ. Χριστόδουλος δικαιούται να ομιλεί. Υποστηρίζουν το αυτονόητο. Το δικαίωμα αυτό έχει κατακτηθεί για κάθε Έλληνα πολίτη. Είτε αυτός είναι εργάτης, είτε πρωθυπουργός, είτε αρχιεπίσκοπος. Βεβαίως το δικαίωμα κάποιου να ομιλεί δεν προϋποθέτει την υποχρέωση των άλλων να τον παίρνουν στα σοβαρά. Εκτός αν απευθύνεται σε πιστούς. Σ’ αυτή την περίπτωση το εκκλησίασμα πρέπει να τον πάρει στα σοβαρά, διότι δεν μιλά κάποιος άνθρωπος, αλλά κάποιος που μεταφέρει τον λόγο του Θεού. Και ο λόγος του Θεού θέλει τον κ. Στυλιανό Παττακό να έχει «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημά» του και να είναι ότι «εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών», ενώ ο Συνασπισμός δεν πρέπει να μπει στη Βουλή διότι καταπιέζει το 98% του ελληνικού λαού.
Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι ο αρχιεπίσκοπος εκφράζοντας πολιτικές απόψεις δεν μεταφέρει τον λόγο του Θεού, αλλά τις προσωπικές του απόψεις. Θεμιτό κι αυτό, αλλά τότε ο αρχιεπίσκοπος όποτε ανεβαίνει στον άμβωνα πρέπει να συστήνεται: «Γεια σας! Λέγομαι Χρήστος Παρασκευαϊδης και θέλω να σας πω δυό λογάκια για τον Συνασπισμό…»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.6.2007