Η μυθιστορία ενός πολιτικού σκανδάλου, που πιθανώς να ταλάνιζε κάποιο απομακρυσμένο κρατίδιο της Αφρικής…
Ο πρωθυπουργός κάθισε ανήσυχος στο γραφείο του. Το τελευταίο που του έλειπε ήταν η εξαφάνιση του εξ απορρήτων συμβούλου του, του διευθυντή του ιδιαίτερου γραφείου του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εξαφανιζόταν, αλλά τώρα αφενός, τώρα κατείχε θεσμική θέση και αφετέρου, υπήρχαν πολλά σύννεφα στον πολιτικό του ορίζοντα. Ήδη τηλεοράσεις και εφημερίδες βοούσαν για ένα από τα μεσαία στελέχη του κόμματός του, το οποίο είχε περίεργα πάρε-δώσε με την Δικαιοσύνη. Κατηγορούνταν πλέον, επίσημα για μεσολάβηση στην έκδοση πλαστών δικαστικών αποφάσεων, ενώ στο φως έρχονταν κάποιες παλιές υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας. Όσο ενοχλητικό κι αν ήταν για το κόμμα του, ο πρωθυπουργός φρόντισε γρήγορα να θωρακιστεί με το επιχείρημα «δεν γνωρίζω τον κύριο».
Αυτός ήταν ο ελάσσων πονοκέφαλός του. Η δημοσιογραφική έρευνα πλάτειαζε επικίνδυνα. Διάφορες παλιές ιστορίες -τις οποίες η κυβέρνησή του είχε επιδέξια καταχωνιάσει- έβγαιναν πάλι στον αφρό. Στα κανάλια ακουγόταν η φωνή ενός υπουργού του, εκείνου για τον οποίο πολέμησε σκληρά τους εσωκομματικούς του αντιπάλους ώστε να αποκτήσει αυτή τη θέση. Όσα μεταδίδονταν έκαναν τους οπαδούς του να κοκκινίζουν και να αναρωτιόνται πώς μπορούσε ο αρχηγός τους -ο οποίος, σημειωτέον, στην τελευταία του ομιλία είχε εξαπολύσει λίβελο κατά της ομοφυλοφιλίας- να ανέχεται αυτά τα σκάνδαλα στο υπουργικό του συμβούλιο. Εκτός αυτού ο υπουργός του βρέθηκε να κατέχει μεγάλη περιουσία σε ομόλογα, που δεν μπορούσε να αιτιολογήσει από το «πόθεν έσχες», το οποίο ουδέποτε συμπλήρωσε.
«Θα μιλήσω στο έθνος», είπε και κοίταξε τους συνεργάτες του. Εκείνοι τον άκουγαν αμίλητοι, πράγμα που του έδωσε το κουράγιο να συνεχίσει τις σκέψεις του. «Δεν μπορεί τώρα που η πατρίδα απειλείται, τώρα που είναι ανοιχτά όλα τα μεγάλα εθνικά θέματα όπως το Αιγαίο, το Κυπριακό, κοινωνικά, όπως το ασφαλιστικό, το αγροτικό, ο δημοσιογραφικό και άλλα ζητήματα, τώρα που απειλείται η κοινωνική ειρήνη και γαλήνη να αποπροσανατολίζονται οι Έλληνες».
Το πρόσωπό του έλαμπε. «Θα τους πω επίσης…». Δεν πρόκανε να τελειώσει τη φράση του, όταν ακούστηκε ένα «μα…». Ήταν ο υπεύθυνος Τύπου της κυβέρνησης. Τα μάτια του ήταν πρησμένα από το ξενύχτι. Είχε ρητή εντολή να παρεμβαίνει σε όλες τις μεταμεσονύχτιες εκπομπές που ασχολούνταν με τα σκάνδαλα της κυβέρνησης, πράγμα που το έκανε με επιτυχία εκτός δύο αποφράδων στιγμών που έχασε την ψυχραιμία του και αναγκάστηκε μετά να ζητήσει συγγνώμη.
«Τι “μα”;» ρώτησε μισοανήσυχος, μισοργισμένος ο πρωθυπουργός. «Για την ταμπακέρα δεν θα πούμε τίποτε;» αποκρίθηκε δειλά ο υπεύθυνος Τύπου. Η σιωπή που ακολούθησε τρόμαξε όλους τους παριστάμενους. Ο πρωθυπουργός ξαναβυθίστηκε στην πολυθρόνα και το βλέμμα του έγινε απλανές. «Αν βγούμε στην επίθεση;», ρώτησε κάποιος της ομήγυρης. «Αν παραδεχθούμε ότι υπάρχουν σκάνδαλα και υποσχεθούμε αυτοκάθαρση;». «Ποιος θα μας πιστέψει;», σάρκασε έτερος της ομήγυρης ο οποίος βρισκόταν σε μόνιμη έχθρα με τον προλαλήσαντα. «Αν ειπωθεί με τρόπο κι ο πρωθυπουργός αφήσει ένα δάκρυ να λαμπυρίσει στα μάτια του, πολλοί θα μας πιστέψουν… Εκτός αν έχεις κάποια καλύτερη ιδέα», αποκρίθηκε ο πρώτος κοιτάζοντας με θανατερό βλέμμα τον υπονομευτή του.
Κι έτσι έγινε τελικά. Με σπασμένη τη φωνή και με τα φωνήεντα να αργοσέρνονται ώστε να τονίζονται οι λέξεις ο πρωθυπουργός μίλησε στο λαό του για τη συνωμοσία που εξυφαίνεται εις βάρος της Δημοκρατίας, την οποία χαρακτήρισε «αποκούμπι του έθνους». Έξυπνα ταύτισε εαυτόν και με την Δημοκρατία και με το έθνος: «Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτός ο καθημερινός διασυρμός όχι μόνο των ανθρώπων της Δημοκρατίας αλλά και εναντίον αυτής ταύτης της Δημοκρατίας;» αναρωτήθηκε.
Το διήγημα πολιτικής φαντασίας δεν τελειώνει εδώ. Έχει τόσα κεφάλαια που κινδυνεύει να γίνει μυθιστόρημα. Επιπέδου Ζεράρ Ντε Βιλιέ: Με μυστικές αποστολές και ναρκωτικά, πάθη και διαφθορά. Κάποιοι μπορεί να αναρωτηθούν: Καλά, όλα αυτά που οι μυθιστορίες αναφέρουν, γίνονται ποτέ στην πραγματικότητα; Πιθανώς πολλές φορές η ζωή να αντιγράφει την τέχνη. Σε κάποια απομακρυσμένα κρατίδια της Αφρικής…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.2.2005
