Τα φουσκωμένα από την θρησκευτική μεταφυσική μυαλά των ισλαμιστών τρομοκρατών δεν αναλύουν κατά το δυτικό πρότυπο. Απλώς δολοφονούν. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει αυτό η Αριστερά;
Πρώτα τα γεγονότα. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τα δρακόντεια μέτρα που ελήφθησαν στα αεροδρόμια δεν υπήρξαν αεροπειρατείες. Βέβαια δεν εξαλείφθηκε και η τρομοκρατία. Κι αυτό γιατί οι παράφρονες διάλεξαν πιο εύκολους στόχους: τις συναγωγές στην Κωνσταντινούπολη, τα ξενοδοχεία στο Αλγέρι και τα αφύλακτα τρένα της Μαδρίτης. Άρα όταν προσέχουμε οι πιθανότητες να βρεθούμε κομματιασμένοι μειώνονται αισθητά, κι αυτό γιατί -παρά την παραφροσύνη τους- οι τρομοκράτες κάνουν ένα στοιχειώδη υπολογισμό. Αν και κατά πόσο μπορούν να φέρουν σε πέρας την φριχτή αποστολή τους.
Σκοπός λοιπόν κάθε ευνομούμενης Πολιτείας είναι να κάνει την δουλειά των εχθρών της Δημοκρατίας όσο πιο δύσκολη γίνεται. Κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο λαμβάνοντας μέτρα. Τέτοια που δεν θα αλλοιώσουν τον πολιτειακό χαρακτήρα της αμυνόμενης χώρας, δηλαδή το δημοκρατικό καθεστώς, αλλά θα αποτρέπουν και τους παράφρονες να σκοτώνουν γυναικόπαιδα. Είναι δύσκολη δουλειά, η ισορροπία μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, αλλά μόνο σε ένα αστυνομικό κράτος η δουλειά της αστυνομίας είναι εύκολη.
Η απόφαση της κυβέρνησης να ζητήσει την βοήθεια του ΝΑΤΟ για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων ξεσήκωσε την μήνη της Αριστεράς (Ανανεωτικής ή σταλινικής -δύσκολα ξεχωρίζουν αυτές πια!) και άρχισαν να ξεδιπλώνονται διάφοροι περίτεχνοι όσο και σοβαροφανείς συλλογισμοί.
Αναπτύχθηκε η θεωρία ότι οι τρομοκράτες χτυπούν μόνο τους σύμμαχους των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ. Η επίθεση στην Πόλη δείχνει ότι τέτοιες λεπτές διακρίσεις δεν γίνονται από τους φονταμενταλιστές. Σε μια μουσουλμανική χώρα η οποία αντιτάχθηκε στην διέλευση των αμερικανικών στρατευμάτων, οι νεκροί από τις βομβιστικές επιθέσεις ήταν δεκάδες.
Αλλά ακόμη και στη Μαδρίτη τα θύματα δεν ήταν ανάμεσα σε εκείνους που αποφάσισαν την αποστολή στρατευμάτων στο Ιράκ. Ήταν απλοί, φιλήσυχοι άνθρωποι που απλώς πήγαιναν στη δουλειά τους. Κάποιοι απ’ αυτούς πιθανότατα συμμετείχαν στις μαζικές διαδηλώσεις κατά του πολέμου. Αυτό, όμως, δεν τους έσωσε από το λεπίδι του Αλλάχ. Οι φονταμενταλιστές δεν βλέπουν αποχρώσεις του γκρίζου. Εχθρός τους είναι η Ανοιχτή Κοινωνία στο σύνολό της. Εχθρεύονται τον δυτικό τρόπο ζωής. Κανείς μας δεν είναι ασφαλής, απέναντι στη θρησκευτική παραφροσύνη.
Οι φονιάδες του Ισλάμ σκοτώνουν για να πάνε στον φανταστικό τους «μετά θάνατον κόσμο». Τις περισσότερες μάλιστα φορές προκειμένου να κερδίσουν τα «ουρί του Παραδείσου», δεν υπολογίζουν ούτε τους πιστούς του Αλλάχ. Δολοφονούν αδιακρίτως. Τα φουσκωμένα από την θρησκευτική μεταφυσική μυαλά τους δεν αναλύουν κατά το δυτικό πρότυπο. Απλώς δολοφονούν. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει αυτό το απλό η Αριστερά; Ειδικά όταν έχει το προηγούμενο της ισλαμικής «επανάστασης» στο Ιράν; (Τότε η Αριστερά στήριξε με νύχια και με δόντια τους παράφρονες μουλάδες για να τους δει αργότερα να εκτελούν πρώτα τους κομμουνιστές της χώρας, οι οποίοι ήταν παιδιά του Δυτικού Διαφωτισμού). Τόσο πολύ έχει τυφλωθεί η εγχώρια Αριστερά από τον αντιαμερικανισμό;
Αυτός ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους που έζησε η Ευρώπη. Η ακροδεξιά και ακροαριστερή τρομοκρατία ήταν καρκινώματα της δυτικής σκέψης, αλλά παρέμεναν σε ένα πλαίσιο αξιών και ορθολογικής σκέψης. Σκότωναν για κάποιον επίγειο και πολιτικό σκοπό. Κακώς, μεν, Αλλά με αυτούς μπορούσε κάποιος να συνεννοηθεί. Η ισλαμική τρομοκρατία έχει μεταφυσικές ρίζες. Δεν υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας. Όταν κάποιος πιστεύει πως εκτελεί θέλημα Θεού κάθε συζήτηση μαζί του δεν έχει αποτέλεσμα. Θα συνεχίσουν να σκοτώνουν. Εμείς απλώς πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να τους αποτρέπουμε.
Παλιά η Αριστερά είχε υιοθετήσει το σύνθημα: «Ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Σήμερα ο εχθρός παραμένει ένας, αλλά διαφορετικός: ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 16.3.2004
