Μόνο ψυχολογικού τύπου προσέγγιση μπορώ να κάνω διαβάζοντας δημοσιεύματα που μιλούν για «κατάλυση του κράτους δικαίου» που γίνεται στη χώρα με αφορμή την σύλληψη του κ. Σάββα Ξηρού.
Η αλήθεια είναι πως μετά το 1974 η Αριστερά δεν είχε και πολλές μάχες να δώσει για την Δημοκρατία. Η νομιμοποίησή της από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή την έβαλε στη μεγάλη δημοκρατική αρένα, αλλά της στέρησε κι ένα σημαντικό (ψυχολογικό κυρίως) όπλο: εκείνο του κατατρεγμένου, που όλος ο κρατικός μηχανισμός είναι στο κατόπιν της. Αυτό προφανώς δημιούργησε περίεργα ανακλαστικά. Μπορεί η μεγάλη μάζα των Αριστερών να χαίρονται τη Δημοκρατία, πολλοί γνωμηγήτορες ένοιωσαν άβολα. Δεν είναι δα και λίγο να ξέρεις ότι μόλις πριν 30 χρόνια, κοτζάμ κράτος ασχολούνταν μαζί σου, και τώρα δεν σου δίνει σημασία ούτε ο αστυνομικός της περιοχής σου! Δεν είναι μικρό πράγμα να ακούς τους καθοδηγητές σου ότι αυτοί έπρεπε να κρύβουν την «Αυγή», υπό τον φόβο του χωροφύλακα, και εσύ όχι απλώς να διαδηλώνεις ελεύθερα με κόκκινες σημαίες αλλά να σε διευκολύνουν αστυνομικοί κλείνοντας την κυκλοφορία στο κέντρο! Τι θα κάνεις, λοιπόν, χωρίς βαρβάρους και χωρίς «δημοκρατικούς αγώνες»; Απλό είναι: θα τους κατασκευάσεις.
Μόνο αυτή τη ψυχολογικού τύπου προσέγγιση μπορώ να κάνω διαβάζοντας δημοσιεύματα που μιλούν για «κατάλυση του κράτους δικαίου» που γίνεται στη χώρα με αφορμή την σύλληψη του κ. Σάββα Ξηρού. Τι άλλη προσέγγιση μπορεί να υπάρξει στις δηλώσεις του κ. Χριστόφορου Παπαδόπουλου (ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού, παρακαλώ) ο οποίος μας προειδοποιεί ότι η χώρα κινδυνεύει να γίνει ένα «τεράστιο Γκουαντάναμο, όπου όλοι είναι ύποπτοι τρομοκρατίας», όπου «δυσφημούνται και ενοχοποιούνται ο αντιδικτατορικός αγώνας, οι οργανώσεις δικαιωμάτων, οι πολιτικοί χώροι και τα ιδεολογικά ρεύματα της Αριστεράς, όπου η δημοκρατία και οι ελευθερίες αναστέλλονται…»
Τι άλλο πέρα από την ψυχολογική ανάγκη κατασκευής αγώνων μπορεί να σκεφτεί κάποιος διαβάζοντας τον Αριστερό αρθρογράφο του «Βήματος» κ. Βασίλη Μουλόπουλο να γράφει για «λευκά κελιά» στον Ευαγγελισμό (!!!), να βλέπει τα Εξάρχεια «σε κατάσταση πολιορκίας», να θεωρεί ότι «επιχειρείται μεθοδικά να φιμωθεί κάθε κίνημα ομάδα, έκφραση αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων».
Ζούμε πραγματικά «μέρες αβάσταχτης ελαφρότητας». Απλώς ελπίζαμε ότι αυτή θα περιοριζόταν στα παραθύρια των καναλιών. Αν όλη η ιστορία της εξάρθρωσης της “17 Νοέμνρη” 17Ν είναι κατά τον αρθρογράφο του «Βήματος» μια «επιχείρηση να νεκρωθούν τα δημοκρατικά αντισώματα της κοινωνίας, να καταλυθεί η δημοκρατία εν ονόματι της υπεράσπισής της» μια απάντηση μόνο αρμόζει: Έλεος σύντροφοι! Έλεος…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 15.7.2002
