Σε κάθε «περίπατο» στην Αθήνα βλέπω πολλά σκουπίδια. Ναρκομανείς δεν είδα. Ίσως να μην μπορώ να τους διακρίνω. Μπορεί να είναι άνθρωποι σαν κι εμάς…
Περπατώ συχνά στο κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, το ρήμα «περπατώ» στην πρωτεύουσα είναι σχήμα λόγου. Ο περίπατος στις γειτονιές της έχει απ’ όλα: υπερπηδάς φρεσκοσκαμμένα χαντάκια, παρακάμπτεις τις κόκκινες κορδέλες γύρω από εκατοντάδες έργα, στριμώχνεσαι σe διαβάσεις πεζών ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, σκοντάφτεις στα υπερυψωμένα φρεάτια (αν δεν στραμπουλίξεις το πόδι σου σ’ αυτά που είναι βυθισμένα), προσπαθείς να μην ακουμπήσεις τους βρώμικους κάδους σκουπιδιών, να παρακάμψεις τις πρόχειρα στημένες σκαλωσιές στα πεζοδρόμια, τους καναπέδες και τα μικροέπιπλα που κάποιοι θέλουν να ξεφορτωθούν, αλλά κανένα σκουπιδιάρικο δεν παίρνει. Η πόλη που σε λίγες μέρες θα υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς είναι πρώτης τάξεως σκηνικό για νέου τύπου ριάλιτι: «Survivor αλά ελληνικά».
Η Αθήνα εμφανίζεται καθημερινά σαν μαγική εικόνα αθλιότητας. Κάθε μέρα έχει διαφορετική ασχήμια. Από χυμένες σακούλες σκουπιδιών μέχρι τσαλαπατημένα περιοδικά και διαφημιστικά. Γόπες κι άδεια πακέτα τσιγάρων στριμώχνονται στα ρείθρα των πεζοδρομίων. Σε κάθε «περίπατο» στην Αθήνα βλέπω πολλά σκουπίδια. Ναρκομανείς δεν είδα. Ίσως να μην μπορώ να τους διακρίνω. Μπορεί να είναι άνθρωποι σαν κι εμάς…
Οι απαρτίζοντες όμως το Δ.Σ. της Ένωσης Ξενοδόχων Αττικής μπορούν να τους διακρίνουν. Τους βλέπουν περίπου ως στίγμα στην εικόνα της πόλης. Και ζήτησαν από τον υφυπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Χρήστο Μαρκογιαννάκη να απομακρύνει τα παραρτήματα του «Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών» (ΟΚΑΝΑ), από την Αθήνα, διότι προφανώς τα θεωρούν εστία μόλυνσης στην πάλλευκη Ολυμπιακή μας πρωτεύουσα.
Η αξίωση αυτή φυσικά πρέπει να (και θα) αντιμετωπιστεί με το αναλογούν κράξιμο από κάθε πολίτη που ξέρει την δημοκρατική αλφαβήτα. Η Δήμαρχος Αθηναίων ήδη χαρακτήρισε «ατυχέστατη και απερίσκεπτη» τη θέση των ξενοδόχων. Επιεικής ήταν. Ενοχλημένος φαντάζομαι θα είναι και ο πρωθυπουργός που εμπράκτως δείχνει το ενδιαφέρον του για τους τιξικοεξαρτημενους ασθενείς. Όπως και ο υπουργός Υγείας που έκανε εκείνη τη συγκλονιστική παρέμβαση στη Βουλή δηλώνοντας ρητά: «εγώ, μπόγιας ψυχών δεν γίνομαι».
Πέρα όμως από το κομμάτι της υπόθεσης που άπτεται των ευαισθησιών κάθε πολίτη, στο υπόμνημα που κατετέθη προχθές, πρέπει να διακρίνουμε και κάτι άλλο. Δευτερεύον αλλά σημαντικό. Υποτίθεται ότι η τουριστική βιομηχανία είναι η μόνη ελπίδα της χώρας να καβαλήσουμε το επόμενο κύμα ανάπτυξης. Αιχμή του δόρατος σ’ αυτή την προσπάθεια φυσικά θα είναι οι επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο. Με ποιους επιχειρηματίες όμως; Αυτό που διακρίνουμε από το συλλογικό τους όργανο είναι ότι όχι μόνο δεν μπορούν να ιεραρχήσουν τα προβλήματα της κοινωνίας στην οποία λειτουργούν, αλλά είναι και με το χέρι απλωμένο στην Πολιτεία. Προχθές το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος χαρακτήρισε μικρό το ποσοστό 25% που δίνει ο αναπτυξιακός νόμος για εκσυγχρονισμό των ξενοδοχείων. Θέλουν 35%. Ανάμεσα στα αιτήματα που η Ένωση Ξενοδόχων Αττικής έστειλε στον κ. Μαρκογιαννάκη διαβάζουμε: «Απαγόρευση της στάθμευσης των I.X. γύρω από τα ξενοδοχεία και την καθιέρωση-οριοθέτηση χώρων στάθμευσης ειδικά για τα οχήματα που εξυπηρετούν τα ξενοδοχεία (πούλμαν, ταξί κ.λ.π.).» Αυτό δείχνει ότι πολλοί ξενοδόχοι δεν έχουν φροντίσει τα βασικά της επιχείρησης τους (όπως π.χ. που θα παρκάρουν τα ΤΑΞΙ και τα λεωφορεία που φέρνουν τους πελάτες τους), αλλά αξιώνουν από την Πολιτεία να το πράξει. Ας τους κάνει τη χάρη το κράτος. Οι χώροι, όμως, είναι εξαιρετικά ακριβοί στην πρωτεύουσα. Η ιδιοποίηση τους από κάποιους ιδιώτες δεν μπορεί να γίνει φυσικά χωρίς όρους. Οι ξενοδόχοι είναι έτοιμοι να πληρώσουν το αναλογούν ποσό στο Δήμο για το χώρο που θα καταλαμβάνουν; Αν ναι, τότε δεν έχουν παρά να το διαπραγματευτούν με τον Δήμο Αθηναίων. Όχι με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.7.2004
